Το μεγαλύτερο βραβείο

Μετά από όλα αυτά τα χρόνια που πίστευα πως απλώς μεγάλωνα τα παιδιά μου, χωρίς να το καταλάβω, ταυτόχρονα έπαιρνα σημαντικά μαθήματα ζωής. Αφού αποφοίτησα από το εσπερινό Λύκειο, μιας και την δεκαετία των είκοσί μου, μεγάλωνα τα παιδιά μου, ανακάλυψα πως έχω αποκτήσει την σοφία να διδάξω νεαρούς ενήλικες σε πανεπιστημιακό επίπεδο.

Ακόμη και τώρα, σαν τελειόφοιτη παιδαγωγός, έχω άφθονες περιπτώσεις να χρησιμοποιήσω στην τάξη από την ανατροφή των παιδιών μου. Ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα, βγαλμένα από την ζωή, είναι να δίνω στους μαθητές μου χώρο για να ανακαλύπτουν και να μαθαίνουν χωρίς να τους βομβαρδίζω με γνώσεις. Έχοντας δυο παιδιά, πρώτα έναν γιό κι έπειτα μια κόρη, εκείνος, σαν πρωτότοκος, αναγκαστικά έγινε το  «πειραματόζωό» μου. Εξαιτίας του ότι ήταν φιλάσθενος και του ότι εγώ δεν είχα πείρα σαν μητέρα, ήμουν υπερπροστατευτική και τον υπερασπιζόμουν συνεχώς, δίνοντάς του ό,τι κάθε παιδί θα χρειαζόταν, πριν καν το ζητήσει. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μειώσω την ικανότητά του να παίρνει αποφάσεις, σε σημείο τέτοιο που, όσο έξυπνος κι αν ήταν, δεν τα πήγαινε τόσο καλά όσο αναμενόταν, αν και εξελίχθηκε σε ένα εξαιρετικό παιδί παρά την υπερβολική φροντίδα μου. Δεν μεγάλωσα με παρόμοιο τρόπο την κόρη μου και σήμερα πλέον είναι μια πολύ αυτόνομη και πετυχημένη γυναίκα.

Στην τάξη, στην οποία διδάσκω Ιστορία της Τέχνης, περνάμε πολύ καλά μαθαίνοντας. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό έγκειται στο γεγονός ότι διδάσκω στους μαθητές μου πώς να σκέφτονται και να βγάζουν μόνοι τους τα συμπεράσματά τους, από το να τους δίνω απλώς τεράστιους όγκους γνώσης, σε μορφή μασημένης τροφής, περιμένοντας από αυτούς να την αναμασήσουν στις εξετάσεις. Στο τέλος του κάθε εξαμήνου μου λένε ότι τα μάτια τους άνοιξαν από αυτό το μάθημα και έμαθαν να μην φοβούνται να υψώσουν την φωνή τους και να εκδηλώσουν τα δικά τους συμπεράσματα βάσει της έρευνας.
Γνωρίζω πια ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο βραβείο για μένα, σαν καθηγήτρια, μα εξίσου σαν άνθρωπο και μητέρα. 

Artwork by CHARACTERS