Κάποιες πόλεις τις θυμόμαστε μέσα από τις φωτογραφίες των καλοκαιρινών μας διακοπών. Όταν είναι πανέμορφες, με τον ήλιο, τις παραλίες και τους ανθρώπους στα καλύτερά τους. Πως όμως ζουν αυτές οι πόλεις είναι όταν το καλοκαίρι περάσει; Πως είναι αυτές οι πόλεις στο lock down;
Φωτογραφίσαμε τα Χανιά την πρώτη Κυριακή του Lockdown2.
To brand ενός τόπου δεν είναι εποχιακό. Δεν εμφανίζεται μόνο με την άφιξη των πρώτων τουριστών, ούτε φυσικά εξαντλείτε σε διαφημιστικά σλόγκαν και λογότυπα. Υπάρχει όλο τον χρόνο, σε όλους του χώρους σε όλους του ανθρώπους που ζουν στην πόλη. Και εκφράζεται μέσα από τις ιστορίες που δημιουργούνται από την αλληλεπίδραση των ανθρώπων μεταξύ τους και με τον χώρο. Δεν είμαστε οι κατάλληλοι να κρίνουμε την αποτελεσματικότητα ή την σκοπιμότητα του lock down με υγειονομικούς όρους. Με όρους branding όμως το lock down επιτυγχάνει κάτι μοναδικά καταστροφικό για έναν τόπο. Χωρίζει τους ανθρώπους από τον χώρο, με αποτέλεσμα να μην αλληλεπιδρούν, να μην παράγουν ιστορίες. Και χωρίς ιστορίες, δεν υπάρχει υπάρχει brand.
Οι κάδοι δίνουν μια μοναχική παράσταση στην μέση του δρόμου.
Τα περίπτερα παραμένουν ανοικτά, μόνα τους…
…παρέα με κάποιους μοναχικούς ανθρώπους που κοιτούν τα κινητά τους…
…ίσως περιμένοντας κάποιον.
Όσοι κάθονται είναι πάντα αφοσιωμένοι στα κινητά τους…
Παντού…
Ο πολιτισμός είναι κλειστός,
η διασκέδαση βλάπτει σοβαρά την υγεία.
Κυριακή βράδυ, τα κομμωτήρια είναι ανοικτά…
…η εστίαση όμως είναι κλειστή.
Στο λιμάνι σπάνια βλέπεις ανθρώπους, μα όταν συναντάς κάποιον είναι είτε μόνος του είτε με άλλο ένα άτομο.
Τα παγκάκια κοιτούν μόνα τους το σκοτεινό λιμάνι…
…και τον σκοτεινό φάρο.
Κανείς δεν περπατάει στους δρόμους…
και όταν το κάνει φαίνεται κάπως έτσι…
Τα αδέσποτα είναι τα μόνα που κινούνται στην πόλη…
…μαζί με τους deliverαδες.
Στην καραντίνα είναι όλοι στο σπίτι…
αποξενωμένοι από την πόλη.
Και δεν γίνεται για όλους με τους ίδιους όρους.
