Είναι πρωί Σαββάτου και έχω αναπτύξει μία τρυφερή σχέση με το κρεβάτι μου, το οποίο δε θέλω να αποχωριστώ με τίποτα.
Ξαφνικά, ένα μήνυμα στο κινητό, διακόπτει τη σιωπή. Το κοιτάζω:
"Μαρία, εγώ είμαι. Πάμε στο Άλσος Νέας Σμύρνης για την καθιερωμένη μας βόλτα;"
Ζαλισμένη ακόμα από τον ύπνο, με μάτια μισάνοιχτα που τρεμοπαίζουν, αποφασίζω να σηκωθώ.
Με τη Μαίρη μας χώριζαν σχεδόν τρεις δεκαετίες, αλλά μας ένωσε η στενή μας φιλία που διήρκεσε μέχρι τον ξαφνικό της χαμό. Βγαίναμε, μπαίναμε στο αυτοκίνητο και αφηνόμασταν στη μαγεία της στιγμής. Γλυφάδα, Καβούρι, Βάρκιζα, όλες οι όμορφες περιοχές, όλες οι θάλασσες με τα κρυστάλλινα νερά και τις αμμώδεις παραλίες. Αγαπούσαμε τη Νέα Σμύρνη, την κεντρική πλατεία. Με μία εξαιρετική αδυναμία στο περιβόητο Άλσος της Νέας Σμύρνης. Θα πηγαίναμε άλλοτε για τρέξιμο, άλλοτε για να καθίσουμε λίγο μέσα στο πράσινο και να συνομιλήσουμε με μόνη μας διακοπή όχι τα αυτοκίνητα και τα καυσαέριά τους, αλλά τα ξέφρενα παιδιά και τα ζουζούνια που πετούν γρήγορα στα δέντρα. Τρέχοντας εκείνη και αφήνοντας εμένα να νευριάζω γιατί σταμάτησα τις προπονήσεις και έπρεπε να κάνω κάτι ώστε να επανακτήσω τη φυσική μου κατάσταση και εκείνη να μου δείχνει πόσο γυμνασμένη παραμένει αν και αρκετά χρόνια μεγαλύτερη.
Μου λείπουν εκείνες οι ξέφρενες στιγμές με τη Μαίρη, αγάπησα το Άλσος για όλες τις όμορφες στιγμές που μου χάρισε. Αγάπησα τη Νέα Σμύρνη, διότι όμορφες και άσχημες αναμνήσεις μου προέρχονται από αυτή.
Η φιλενάδα μπορεί να έφυγε, αλλά οι βόλτες στο Άλσος έμειναν ανεξίτηλες μέσα στη μνήμη μου..
Φωτογραφία: Pinterest