Βρίσκομαι στο Νορσεπινγκ της Σουηδίας.
Μετανάστης εδώ για μία καλύτερη ευκαιρία ζωής.
Με καταγωγή από τη Μυτιλήνη. Έζησα εκεί τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Εκεί έζησα και το προσφυγικό. Η 8η Νοεμβρίου, σημαντική για την ''απελευθέρωση'' του νησιού από τους Τούρκους γιορτάζεται με παρέλαση.
Κάθε φορά, όμως, με κάνει και νιώθω κάπως…Λίγες σκέψεις, λοιπόν, για την ''ιδιαίτερη'' εκείνη μέρα…
Στον απόηχο της 8ης Νοεμβρίου, μέρας της απελευθέρωσης της Λέσβου η γνωστή κλασικά εικονογραφημένη ιστορία ''πανηγυράκι, παρελάσεις, Πρόεδροι της Δημοκρατίας, δήμαρχοι, περιφερειάρχες λοιποί καλοθελητές εκπρόσωποι με παράσημα, εθνοφύλακες πατριώτες ''σκουριασμένοι''.
Τα δωράκια και τα ωραιοποιημένα λόγια μεταξύ των τοπικών και εθνικών αρχών δίνουν και παίρνουν προς τιμή του μαχητικού Προέδρου της ''Δημοκρατίας'' μας.
''Δείξατε ανθρωπιά, πολιτισμό και κρατήσατε ψηλά την Ελλάδα σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο της ιστορίας. Διδάξατε σε πολύ μεγαλύτερες και ισχυρότερες χώρες τι σημαίνει βοήθεια στον συνάνθρωπο και γι’ αυτό σας ευχαριστώ.''
Και όλο αυτό με μία ακόμη, για τα μάτια του κόσμου, βράβευση.
''Στους κατοίκους της Λέσβου «για την ηρωική τους υποστήριξη προς τους πρόσφυγες», θα δοθεί το πρώτο «βραβείο John McCain για τον Ηγετικό Ρόλο στο Κοινωφελές Εργο» (John McCain Prize for Leadership in Public Service).''
Ναι, υπήρξαν και μερικοί που όντως βοήθησαν αλλά μετά,σκέφτομαι, κοιτάζω στον καθρέφτη. Για πόσο χαζούς μας περνάνε;
Που είναι η ανθρωπιά;
Που είναι ο πολιτισμός;
Και άντε κράζοντας τους εαυτούς μας, φτάνουμε στο σημείο να αναλογιστούμε που είναι όλοι οι άλλοι σε αυτό.
Ορίστε; η Ευρώπη-Φρούριο; Η επιλεκτική δημοκρατία της Ευρώπης; Οι στείρες νομοθεσίες και συμφωνίες, τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται πίσω από την πλάτη μας και εις βάρος εκατομμυρίων ανθρωπίνων ζωών.
Ξανά στο πανηγυράκι. Παρέλαση. Καταναγκαστικό έργο των μαθητών. Μουδιασμένο χειροκρότημα. Περηφάνια για τα εορταστικά υπολείμματα μιας άλλης εποχής.
Είμαι μόνος; Μόνο εγώ νιώθω απελπισία και στεναχώρια; Που είναι οι σκέψεις μας;
Χάνονται στο βήμα της παρέλασης, στα ξεθωριασμένα εμβατήρια μιας άλλης εποχής και στην αποχαυνωμένη(!) παρακολούθηση ενός αεροσκάφους επιδείξεων.
Βίντεο, χειροκροτήματα, υπερηφάνεια στην καθαρή πλευρά της πόλης.
Γιατί στην άλλη, στην ''προαύλια'' ζωή της υπαίθριας Μόριας πασχίζουν να ζήσουν δίχως να ξέρουν τι τους επιφυλάσσει το αύριο.