Ενίοτε αισθανόμαστε κουρασμένοι από τη ζωή. Από το διαρκές τρέξιμο. Από την αδιάκοπη προσπάθεια να ικανοποιήσουμε τον εαυτό μας, μα και τους άλλους. Από τις διαρκείς συναισθηματικές συναλλαγές με τους δικούς μας ανθρώπους. Κάποιοι κάποτε δεν είναι συνεπείς και κάποιοι μερικές φορές είναι ανεπαρκείς. Κάτι δε διαχέεται σωστά και κάτι λείπει. Κάποιος αδικεί κάποιον άλλον στο δούναι και λαβείν κι άντε τώρα ν’ αποδείξεις πως ποτέ δεν είχες πρόθεση. Κι άντε τώρα να εξηγήσεις, αν είσαι στην πλευρά του αδικημένου, πως ίσως και να έχεις κουραστεί και δεν μπορείς να ανεχτείς και πολλά.
Οι μπαταρίες πάλι θα ξαναφορτώσουν κι εκείνη η κούραση θα φύγει ξανά. Ο ενθουσιασμός θα ξανάρθει και πάλι σαν έφηβοι θα ξαναβάλουμε μπρος για δημιουργία. Κυρίως οι ανήσυχοι από εμάς. Και μέσα στις ελλείψεις και τις στερήσεις μας θα ξανασηκώσουμε κεφάλι και θα προσποιηθούμε πως είμαστε πλήρεις, μέχρι να φλερτάρουμε την πληρότητα και να αναδομηθούμε. Μα είναι τα μεσοδιαστήματα αυτά της ψυχικής κούρασης που συνήθως συμπίπτουν χρονικά κι απόλυτα συμπτωματικά με χιλιάδες μικροποσότητες αρνητικής ενέργειας που εκπέμπουν άνθρωποι τοξικοί που βρίσκονται ξαφνικά και καθημερινά στον δρόμο μας.
Μα μπορεί ένας ξένος άνθρωπος σ’ έναν ουδέτερο χώρο με λίγα λεπτά παρουσίας, δράσης ή αδράνειας, να επηρεάσει την ψυχική σου κατάσταση;
Αν οι κεραίες σου, όσον αφορά τον κόσμο και τα ερεθίσματα που λαμβάνεις απ’ αυτόν, είναι πάντα ανοιχτές, βεβαίως και μπορείς να επηρεαστείς. Θυμήσου την Κατερίνα Γιουλάκη – ως ρόλο – στο Ρετιρέ που σίγουρα θα δούμε πάλι κι αυτό το καλοκαίρι σ’ επανάληψη για εικοστή χρονιά και που ενοχλούνταν από τα πάντα κι από όλους. Σε πρώτη φάση θα την έβρισκες νευρασθενική. Στην καλύτερη, ψυχαναγκαστική. Αν ρίξεις μια πιο προσεκτική ματιά θ’ αντιληφθείς ότι δεν ήταν τα πρόσωπα αυτά καθαυτά που την εξαγρίωναν. Ήταν το φαινόμενο που κάθε φορά αντιπροσώπευε κάθε ένα από αυτά. Πέρα από τις εκρηκτικές αντιδράσεις της, μήπως δεν είχε πάντα δίκιο;
Δεν είναι τελικά τα πρόσωπα των αγνώστων που συναντάς στον δρόμο, δεν είναι καν τα πρόσωπα των γνωστών που συναναστρέφεσαι τακτικά. Είναι όλα αυτά τα μικρά πραγματάκια που βρίσκονται μπροστά σου ως μικρο-φαινόμενα και σου υπενθυμίζουν καθημερινά πως σε άλλο κράτος θα ήθελες να ζεις, σε μια άλλη κοινωνία, σε ένα διαφορετικό πολιτισμικό επίπεδο και σε ένα άλλο σύστημα αξιών. Χιλιάδες μικρές και σε άλλους – τυχερούς – αδιάφορες τοξίνες κατακλύζουν και δηλητηριάζουν τον δικό σου ευαίσθητο οργανισμό και την αντίληψή σου για το όλον και σε κάνουν αλλεργικό. Τι εννοώ και ποιες είναι αυτές οι τοξίνες;
Είναι οι αγέλαστες πωλήτριες που δε λεν ποτέ καλημέρα ή ευχαριστώ γιατί απλά έχουν κακή ερωτική ζωή και δεν το λεν ακόμη κι όταν τους το λες εσύ.
Είναι τα μοσχαρόμορφα εκείνα ανθρωποειδή που σε σπρώχνουν σθεναρά επιβιβαζόμενοι για να προλάβουν τη θέση στο σχεδόν γεμάτο λεωφορείο.
Είναι τα αμετακίνητα βοοειδή εκείνα που κάθονται, κυριολεκτικά φράζοντας τις πόρτες στα ίδια λεωφορεία, χωρίς αντανακλαστικά για το ενδεχόμενο να θες να κατέβεις στην άλλη στάση. Ας φωτίζει από πάνω τους κοτζάμ μακρόστενη λάμπα μήκους μιας γάμπας.
Είναι όσοι βρίσκονται πίσω από γκισέ αλλά και οι ένστολοι του ελληνικού δημοσίου, που σε απαξιώνουν όταν τους απευθύνεις το λόγο, απλά γιατί έτυχε να έχουν καλύτερη τύχη, ή τουλάχιστον γιατί έτσι νομίζουν.
Είναι οι αγέλαστοι και οι μουντρούχηδες χοντρόπετσοι που βρίσκεις στα ασανσέρ και που δεν πατούν το κουμπί ν’ ανοίξει η πόρτα παρόλο που σε βλέπουν να τρέχεις του σκοτωμού να το προλάβεις.
Είναι οι αδιάφοροι που υπόσχονται ότι θα σε ενημερώσουν για τη δουλειά, για το αν εργάζεσαι την άλλη μέρα, αλλά δεν το κάνουν ποτέ και σ’ αφήνουν με την αγωνία.
Είναι οι ξινοί ορισμένων κοινωνικών κατηγοριών, ενίοτε και πειθωριακών, που με απίστευτο κόμπλεξ κακολογούν τους πάντες. Όχι, το bullying που έχετε υποστεί δε σας δικαιολογεί, παιδιά.
Είναι οι αχάριστοι και οι ασυνεπείς που δεν παραδίδουν ποτέ τη δουλειά έτοιμη στην ώρα τους. Είναι οι ξινές υπάλληλοι της βιβλιοθήκης που μπορούν να σε εξυπηρετήσουν όταν έχεις έναν καλό σκοπό ή θες να προλάβεις προθεσμίες, που μπορούν να σε διευκολύνουν υπερβαίνοντας το καθήκον τους και την ανθρωπιά τους, αλλά δεν το κάνουν ποτέ γιατί ξαφνικά θυμούνται τους … κανονισμούς.
Είναι οι δεκάδες κι εκατοντάδες άνθρωποι που συναντάς ανά τακτά χρονικά διαστήματα και που σου επισημαίνουν καθημερινά ότι η ευγένεια, η ανθρωπιά και η δοτικότητα ίσως και να έχουν μετακομίσει οριστικά σε άλλες κοινωνίες.
Όχι. Δεν είναι μόνο οι άκαρδοι συγγενείς, οι σκρόφες φίλες ή οι μαλάκες των σχέσεων οι παράγοντες που μπορούν να καταστρέψουν τον όποιο ρομαντισμό σου απέμεινε στην οπτική από την εφηβεία. Υπάρχουν κι αυτοί οι τυχαίοι ξένοι που προσπερνάς καθημερινά και που σου θυμίζουν όλα αυτά τα οποία δε θες εσύ να γίνεις ποτέ για τους άλλους ανθρώπους. Και που σε κάνουν να μην ξέρεις αν πρέπει να θυμώσεις ή να λυπηθείς που ζεις ανάμεσα τους. Ίσως τελικά και να ζηλεύεις και λιγάκι την Κατερίνα του Ρετιρέ που εκδηλωνόταν και ξέσπαγε, ενώ εσύ καταπίνεις καθημερινά όλα αυτά, χάριν της αγωγής που προφασίζεσαι ότι έχεις. Μήπως όντως την έχεις; Και ίσως εν τέλει να μη φταίει και η κούραση με την οποία ξεκίνησα τον συνειρμό. Ίσως και να είσαι όντως νευρασθενικός και μοιάζεις τώρα ήρωας που και δε μιλάς αλλά και δεν πορεύεσαι φαρμακευτικά.
Όπως και έχει, ό,τι κι αν είσαι, ό,τι κι αν είμαι κι εγώ, όλοι έχουμε θέματα κι όρια υπομονής. Σε κάθε περίπτωση, μπορείτε να μη μας ενοχλείτε;
Φωτογραφία: Atomica Melacholika, Salvador Dali
