Δεν ξέρω, δεν κρίνω. Θέλω μόνο να σώσω και θέλω να σωθώ. Μονολογώ. Μάνα κι εγώ σε πανικό.
Είμαι ο νεαρός που ονειρεύεται, είμαι κι ο νέος που καίει. Είμαι ο μεροκαματιάρης που αγωνίζεται , είμαι κι ο νεόπλουτος. Είμαι ο πατέρας, είμαι η μάνα που θηλάζει με θέρμη το μωρό της, είμαι κι αυτή που χάνει το μυαλό της και το πετάει στο κενό. Είμαι εγώ, είμαι ο άλλος, είμαι ο καθρέφτης της κοινωνίας μου.
Και πνίγομαι.
Δεν μπορεί η αγκαλιά που θήλασε το μωρό της, να το ξερνάει τώρα στο κενό. Κι όμως, το ακούω ψιθυρίζεται, συνέβη φίλη μου, το ξέρω….Κι εγώ τρελαίνομαι, ωρύομαι, ανατριχιάζω και το καταδικάζω….
Μετά πονάω όμως. Δεν μπορεί να μην αναγνωρίζω ότι αυτή η αγκαλιά που πετάει στο κενό το σπλάχνο της, είναι κομμάτι του κόσμου που ζω. Είμαι εγώ που χάνω το μυαλό μου, που επιτρέπω να με χειραγωγούν, που αφήνομαι στο χάος. Στον στρατευμένο εικονικό τους παράδεισο που κυνηγώ και συνεχώς μου τάζουν.
Είμαι η εν δυνάμει δολοφόνος του σπλάχνου μου; Ω Θεέ, πώς είναι δυνατόν; Είμαι η άθεη, είμαι η πιστή, είμαι ο άγγελος κι ο δαίμονας μαζί. Είμαι ο φταίχτης και ο δικαστής. Είμαι ο θύτης και το θύμα. Είμαι όμως και το παιδί.
Το παιδί που πετιέται, το παιδί που σώζεται, το παιδί που ακυρώνεται κι εγκληματεί. Βιάζει και βιάζεται, αγαπάει κι αγαπιέται. Τόση αντίφαση σ’ ένα τόσο μικρό πλανήτη. Ο κόσμος του άσπρου και του μαύρου, του καλού και του κακού. Ένας καθρέφτης η ζωή. Τυφλός ή Σοφός, αυτή είναι η αναζήτησή μας. Μάνα, Ελλάδα, Κόσμε, Πλανήτη, μην σκοτώνεις τα παιδιά σου. Βρες το φως σου, τον ήλιο σου, στο κέντρο της Πηγής σου. Εκεί που ακουμπάς τη θεϊκή δύναμη, βαθιά μέσα στην Σιωπή. Κι όλα αυτά γραμμένα, με δάκρυα απ’ το ένοχο παιδί σου.
