Εκείνα – τα άλλα παιδιά…
Είναι εκείνα τα παιδιά που τα βλέμματα τους κάποιες νύχτες σε πληγώνουν περισσότερο κι απ' το φεγγάρι…μάτια υγρά, θολά, δε βλέπουν τη ζωή, μονάχα κάτω κοιτούν, στο βιβλίο με μια πρώτη ματιά, στο κενό στην αλήθεια…τα χείλη τους μαγκωμένα, να γίνουν χαμόγελο αδυνατούν όπως κι εκείνα αδυνατούν αν και τόσο νέα, στην εφηβεία μάλιστα, το βάρος της ήδη σύντομης, μικρής ζωής τους στη γη να σηκώσουν…κουράστηκαν νωρίς φαίνεται…
Είναι κι εκείνα, τα άλλα, που μετουσίωσαν τον πόνο τους σε γέλιο, θα 'λεγες πηγαίο, αν δεν ήξερες το τραγικό που από πίσω κρύβεται, ο θρήνος κι ο θυμός τους, θορυβώδικα κάνουν πλάκες, πειράζουν συνέχεια τους άλλους, η τέλεια μεταμφίεση του ανείπωτου πόνου… πώς το καταφέρνουν, κι εγώ η ίδια απορώ πολλές φορές! εγώ που ξέρω…
Είναι κι ακόμα τα παιδιά που με τη "διαγνωσμένη" μαθησιακή τους δυσκολία, είναι στην τάξη, εν αταξία μεγάλη… υπερκινητικότητα τις περισσότερες φορές, αδυναμία συγκέντρωσης, αδιαφορία σχεδόν σε κάθε μάθημα – να μιλήσουν με τον διπλανό, να πειράξουν την μπροστινή τους, να πουν οτιδήποτε άσχετο με το μάθημα – να τραβήξουν την προσοχή εμένα και των συμμαθητών τους, να υπάρξουν σ' ένα σχολείο που το σύστημά του, τα κάνει να νιώθουν άχρηστα…
Κι επειδή τις περισσότερες φορές, δεν μπορείς να το διαχειριστείς, οι παρατηρήσεις είναι πολύ επιφανειακές για ν' αγγίξουν τον κόσμο τους, τα πετάς έξω! Για να κάνεις εσύ κι οι υπόλοιποι μάθημα…και τους βάζεις και μία απουσία, για να' σαι καλυμμένος νομικά! Πόσες φορές δεν αισθάνθηκα άσχημα γι' αυτά τα παιδιά… πόσα ταλέντα να έχουν που ποτέ δε θα μάθουμε, ούτε κι εκείνα πιθανόν, πόσες δεξιότητες που αν είχαν δουλευτεί με το σωστό τροχό, θα άνθιζαν κήποι και καρδιές θα φωτίζονταν, τα δικά τους χαμόγελα θα ομορφαίναν τον κόσμο στον οποίο κι εκείνα με τη σειρά τους θα ένιωθαν ότι πρόσφεραν!
Όλα αυτά τα παιδιά, τα λίγο διαφορετικά, οι ταραξίες, οι αδιάφοροι, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι, έρχονται κάποια βράδυα στη σκέψη μου και τη στοιχειώνουν…άλλοτε με τα γέλια τους κι άλλοτε μ' εκείνο το τόσο θλιμμένο βλέμμα τους που μαχαιρώνει την καρδιά μου…
Φωτογραφία: N O L C O B B E N
