Οι μνήμες

όταν προχωράς σου κρατούν με θέρμη το χέρι,  σε συντροφεύουν, σε μεγαλώνουν όμορφα… κάποιες φορές ντύνονται όνειρα κι έρχονται πάλι…
οι μνήμες έχουν χρώματα, μυρωδιές και γεύσεις… αγγίγματα και λόγια, βλέμματα και σιωπές ενωτικές… Οι μνήμες είναι το δισάκι όπου ο κουρασμένος οδοιπόρος της ζωής, όταν ξαποσταίνει, ανοίγει. Αναπληρώνει το φαγητό της μνήμης, την καχεξία του σήμερα και του τώρα… Τόση δύναμη έχει!

Οι μνήμες από τα παιδικά χρόνια κυρίως… Τότε που ήσουν μία μικρή και άπλαθη ψυχή, γεμάτη μάτια, αυτιά και αισθήσεις που έψαχναν τροφή να χορτάσουν…Τότε φτιάχνονται οι μνήμες… Οι καλές και οι κακές…

Γιατί υπάρχουν κι αυτές… Οι δύσκολες στιγμές, οι απρόσωπες ματιές, τα στερητικά βλέμματα και τα αποκαρδιωτικά λόγια… Όπου το ένα γινόταν μηδέν και το όλο ήμισυ…

Κι αυτές οι δύσκολες μνήμες είναι εκεί και δε φεύγουν ποτέ μα ούτε και φαίνονται σαν ξέχωρες, αφού έγιναν δέρμα, μάτια και λόγια. Τις θυμάσαι πολύ ή τις θυμάσαι λίγο… Κάποιες φορές, δεν τις θυμάσαι και καθόλου… Υπήρξαν ή δεν υπήρξαν, έχεις ξεχάσει… Αυτές όμως όχι…

Απλωμένες σαν δίχτυ ελαφρύ ή υφάδι βαρύ, το κορμί της ψυχής σου, μια το ντύνουν παράταιρα και μια σε άρμα τραχύ κάτω σέρνουν, ώσπου να γίνει βορά στης στιγμής και στης αλήθειας το αδυσώπητο όρνιο.

Φωτογραφία: Pexel