Search
Close this search box.

Οι πανελλαδικές μου

Σε μια μικρή αυλίτσα, καθισμένος σε μια καρέκλα κάτω από μια λεμονιά, πέρασα τις τελευταίες μου ημέρες πριν δώσω πανελλαδικές εξετάσεις. Κι αν πάνε χρόνοι από τότε, ακόμα έρχονται οι θύμησες ολοζώντανες κάθε τέτοιες μέρες.  Στην ποδιά μου εναλλασσότανε η Οργανική Χημεία με την Άλγεβρα και την Ανάλυση, σιμά μου καταγής ένας ξεραμένος καφές πλάι σ’ ένα βουνό από τετράδια και φωτοτυπημένες σημειώσεις κι ένα πιατάκι γεμάτο από κουκούτσια ανοιξιάτικων φρούτων.

Ολόγυρα η πλάση ντυμένη με την πιο εκρηκτική της ομορφιά, σε αντίστιξη θαρρείς με το δικό μου άγχος∙ ένας μαυροντυμένος κοτσυφός να ξεμυαλίζει πετούμενα κι ανθρώπους με το μελωδικό του σφύριγμα καθώς τριπήδιζε μες στα κλαδιά της βαρυφορτωμένης λεμονιάς και δυο γατάκια να παιγνιδίζουνε αγκαλιασμένα στη ρίζα της, περιμένοντας τη μάνα τους να τα βυζάξει. Κι ήταν στιγμές που ξεχνιόμουνα και ρούφαγα με πάθος το μάθημα της φύσης, πριν πιεστώ για να συγκεντρωθώ ξανά στα χιλιοδιαβασμένα μου βιβλία.

Κι έπειτα βαθμοί και βάσεις πρόσβασης, σπουδές και εξετάσεις συνεχόμενες, πτυχία και μεταπτυχιακά, πιστοποιήσεις κι εξειδικεύσεις, ξένες γλώσσες-ανθρώπινες ή προγραμματισμού, σεμινάρια και πάλι φροντιστήρια για διαγωνισμούς, δημόσιους ή ιδιωτικούς. Το κυνήγι της χαρτούρας που βεβαιώνει, τάχα, προσόντα και δυνατότητες, ο μύθος της καριέρας και της επιτυχίας, εισοδήματα κι υποχρεώσεις, ΑΜΚΑ και ΑΦΜ και τραπεζικοί λογαριασμοί.

Μονάχα ένα φύσημα τ’ ανέμου χρειάστηκε να τα γκρεμίσει όλα, κρίση τ’ ονοματίσανε, θαρρώ παρόλα αυτά πως ταίριαζε καλύτερα η λέξη στην πρωτινή μου την κατάσταση, τότε που άφηνα να στραγγαλίσουν τη ζωή μου κωδικοί πρόσβασης και κάθε είδους αριθμοί. Την είχα ανάγκη μάλλον αυτή την απογύμνωση, με καταπίεζε τ’ αλλοτινό μου το κοστούμι, σαν ευκαιρία ήρθε θαρρώ ετούτη η εποχή για να φορέσουμε έναν λιγότερο παράταιρο μανδύα κι ας ταλαιπωρηθούμε στα κρύα και στ’ αγιάζι μέχρι να τον υφάνουμε. Κι αναλογίστηκα ότι δεν άξιζε τον κόπο το άγχος και η πίεση κι ότι απλώς οι πανελλαδικές μου βγάλανε, εντέλει, ένα ανοιχτό εισιτήριο για ένα ατέρμονο ταξίδι, γεμάτο προορισμούς κι αφετηρίες, που μονάχος θα καθόριζα τον επόμενο σταθμό και στο δικό μου χέρι ήταν αν θ’ απολαύσω τη διαδρομή ή αν θα πλήξω αφόρητα.

Και σαν πισωγυρίζει η σκέψη κι αναζητά κληρονομιά από αυτή την ιστορία, γλυκαίνει κι ευφραίνεται η ψυχή από έναν κοτσυφό, μια λεμονιά και δυο μικρά γατάκια. Μα μέγιστο κληροδότημα, έρχονται άνθρωποι στο νου∙ συμμαθητές και συμφοιτητές που ζήσαμε στιγμές και φτιάξαμε αναμνήσεις, καθηγητές που μ’ εμπνεύσανε, συνάδελφοι και φίλοι που συμπορευτήκαμε σε μονοπάτια δύσκολα. 

Καλή τους ώρα όπου κι αν είναι τώρα.

MEDIA

Video
Sound file

Συλλογές

Σχόλια

Αφήστε μια απάντηση