Από παιδί θυμάμαι πόσο πολύ μου άρεσαν τα Χριστούγεννα.
Πως και πως περίμενα πότε θα έρθει η ώρα που θα στολίζαμε το δέντρο και η φιγούρα του αγαπημένου μου προσώπου είναι ακόμα μπροστά στα μάτια μου να κρεμάει τα στολίδια και στο τέλος να με παίρνει αγκαλιά για να βάλω το αστέρι στην κορυφή! Εκείνο το αστέρι που τότε φώτιζε το μυαλό και την καρδιά μου. Πόσο τεράστιο και όμορφο μου φαινόταν τότε αυτό το δέντρο στα παιδικά μου μάτια.Το σπίτι γέμιζε και πάλι εκείνες τις μυρωδιές των χριστουγεννιάτικων γλυκών που πλημμύριζαν το σπίτι και την καρδιά μου. Μια ευτυχία παράξενη να πλανιέται στο χώρο. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου άρεσε τόσο πολύ και γιατί.
Αυτό που θυμάμαι ήταν το ποσό πολύ με εντυπωσίαζαν τα φωτισμένα σπίτια με τα πολύχρωμα λαμπάκια να αναβοσβήνουν, οι αγαπημένες μου γιρλάντες… Και πόσο όμορφοι μου φαίνονταν τότε οι Αι- Βασιλίδες στις αυλές και στα μπαλκόνια μες στις κόκκινες τις φορεσιές τους και τους σάκους με τα δώρα..
Θυμάμαι πόσο ήθελα να είμαι με εκείνον!
Η καρδιά μου πλημμύριζε από αγάπη και ευγνωμοσύνη βλέποντάς το πρόσωπο του!
Έτσι λοιπόν ερχόταν και η δική μας στιγμή να γράψουμε το δικό μου γράμμα προς τον Άγιο… Έπαιρνα χαρτί και μολυβί και καθόμουνα στην αγκαλιά του. Μόλις τέλειωνα με τη βοήθειά του… μου κλείνε το μάτι και μου έκανε νεύμα να πάω να το αφήσω στο μπαλκόνι (ο δικός μας Άγιος Βασίλης από το μπαλκόνι έπαιρνε τα γράμματα!).
Άνοιγα την μπαλκονόπορτά και έβγαινα γρήγορα πατώντας στα παγωμένα πλακάκια, έτρεχα και το άφηνα σε μια συγκεκριμένη γωνιά και γυρνούσα πάλι τρέχοντας πάλι μέσα στο σπίτι, αφού είχα βγει έξω μέσα στο κρύο, ξυπόλητη, με τα πιτζαμάκια μου μόνο καθώς πίστευα πως αυτή ήταν η μεγαλύτερή σκανδαλιά που έκανα μέσα σε αυτόν τον χρόνο! Ύστερα έτρεχα ευτυχισμένη με παγωμένα πόδια μα ζεστή καρδιά μέσα στο στολισμένο σαλόνι ρίχνοντάς του συνέχειά κλεφτές ματιές!Καθόταν στην πολυθρόνα και με κοίταζε κι αυτός με αγάπη και περηφάνια! Πάντα έτσι με κοιτούσε από τη μέρα που γεννήθηκα. Μετά πήγαινα κοντά του και χάιδευα το ήρεμο πρόσωπο του. Μπορεί να ήμουν πολύ μικρή όμως ποτέ δεν πίστευα στον Άγιο Βασίλη! Ήξερα πως ο δικός μου Άγιος Βασίλης ήταν εκείνος! Ολοζώντανος μπροστά μου!
Ποτέ δεν του το είχα πει…
Δεν ήθελα να χαλάσω αυτή τη μαγεία! Πάντα τον άφηνα να πιστεύει ότι πιστεύω σε αυτό το θαύμα! Το μόνο που δεν μπορώ να καταλάβω μέχρι σήμερα είναι το πότε έπαιρνε από το μπαλκόνι το γράμμα μου! Σχεδόν ποτέ δεν κοιμόμουν και περίμενα να τον τσακώσει η ματιά μου στην μπαλκονόπορτά…αλλά ποτέ δεν έγινε αυτό.
Κάπως έτσι λοιπόν έχω κρατήσει την μαγεία των Χριστουγέννων μέσα στην καρδιά μου.
Τίποτα πια δεν θυμίζει εκείνα τα Χριστούγεννα στην ενήλική πια ζωή μου.
Όλα πια έχουν χαθεί…
Όλα έχουν αλλάξει…
Τίποτα γύρω μου δεν μαρτυράει εκείνο το θαύμα!
Άνθρωποι κατσουφιασμενοι, σχεδόν νευριασμένοι, περπατούν βιαστικά στους δρόμους…
Άλλοι με παρέα…
Άλλοι μόνοι τους…
Άλλοι με τις οικογένειές και σέρνουνε από το χέρι μωρά που κλαίνε.
Και τα κοιτάω με τρυφερότητα αυτά τα παιδιά και σκέφτομαι πως ποτέ δεν θα ζήσουν αυτό που έζησα εγώ με εκείνον!
Άνθρωποι γυροφέρνουν χαμένοι με σκυμμένα τα κεφάλια μέσα στην πόλη κάτω από τα στολισμένα φωτάκια του Δήμου.
Παρατηρώ… κάθομαι και παρατηρώ και δεν βρίσκω καμιά μαγεία πουθενά.
Παρατηρώ τα φωτισμένα σπίτια που κάποτε με εντυπωσίαζαν τόσο και πλέον δεν μου κάνουν καμιά εντύπωση!
Ούτε καν οι αγαπημένες μου γιρλάντες.
Ακόμη και οι κρεμασμένοι Αι-Βασιλίδες που κάποτε θαύμαζα στα μπαλκόνια, άχαροι μου φαίνονται κι αυτοί…αστείοι.
Παιδιά από μακριά ακούγονται να λένε τα κάλαντα και ο κόσμος δεν τους δίνει σημασία…
Αυτά είναι τα σημερινά Χριστούγεννα.
Ένα καράβι στολισμένο στην πλατιά που δεν το βλέπει κανείς!
Τραγούδια χριστουγεννιάτικα να ακούγονται ανάμεσά στον παγωμένο αέρα που ούτε αυτά τα ακούει κανείς! Μονό μια μυρωδιά από το απέναντί ζαχαροπλαστείο… από εκείνα τα γλυκά των Χριστουγέννων, που γέμιζε τότε εκείνο το σπίτι, με έκανε για μια στιγμή να νοσταλγήσω…
Τίποτα!
Κανένα θαύμα πουθενά!
Η εποχή αυτή που κάποτε ήταν η αγαπημένη μου τώρα πια έχει γίνει η χειρότερή μου.
Τα Χριστούγεννα που αγαπούσα τόσο… τώρα τα μισώ.
Και με πονάει όσο τίποτε άλλο αυτό!
Το μόνο θαύμα που έχει μείνει είναι αυτός, που υπάρχει ακόμα στη ζωή μου!
Το μόνο θαύμα που έχει μείνει λοιπόν και είναι και το πιο σημαντικό… είναι ότι ο δικός μου Άγιος Βασίλης είναι ακόμα ζωντανός!
Και είμαι ευτυχισμένη και τυχερή που έχω αυτό το θείο δώρο στη ζωή μου!
Και αυτό που είμαι σήμερα το χρωστάω σε αυτόν!
Σ'ευχαριστώ παππού…
Καλά Χριστούγεννα!
Φωτογραφία: Pexels, Pinterest
Artwork by CHARACTERS