Ο Ναζίμ Χικμέτ (Nâzım Hikmet Ran, Θεσσαλονίκη, 15/1/1902 – Μόσχα, 3/6/1963) ήταν Τούρκος ποιητής, δραματουργός και υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της παγκόσμιας λογοτεχνίας του 20ου αιώνα. Τα έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Ποιήματα του μελοποιήθηκαν και από το συνθέτη Μάνο Λοίζο και τον Θάνο Μικρούτσικο. Υπήρξε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τουρκίας. Με υπουργικό διάταγμα ο ποιητής ανέκτησε, την τουρκική υπηκοότητα που του αφαιρέθηκε το 1951 εξαιτίας των πολιτικών του πεποιθήσεων. Πέθανε στην Μόσχα από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 61 ετών.
Πηγή κειμένων: Από το βιβλίο 122 Ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ
Κόσμε που έχεις παλιώσει
θα γίνεις στάχτη
Είναι γραφτό σου
να συντριβείς.
Μα σημασία δεν έχει αυτό που μας συμβαίνει.
Το χειρότερο είναι τη φυλακή μέσα σου να την έχεις.
Το να ’σαι αιχμάλωτος, ζήτημα δεν είναι, μα το να μην παραδοθείς, – αυτό ’ναι.
Ο ήλιος δεν μένει πίσω απ’ τα σύννεφα πάντα.
Πιο όμορφες μέρες στη ζωή μας
σίγουρα θα ’ρθουν.
Στέλνετε μου βιβλία με ευτυχισμένο τέλος:
πώς να προσγεωθεί μπορούσε ακόμη
το αεροπλάνο που το φτερό του είχε σπάσει,
πως ο γιατρός βγήκε από το χειρουρουγείο χαμογελώντας
και του τυφλού παιδιού άνοιξαν τα μάτια κ’ έβλεπαν
πως ο παρτιτζάνος ελευθερώθηκε
όταν τ’ όπλο του σκοτωτή του ήταν κιόλας απάνω του στραμμένο
πως το γράμμα που περίμενε κάποιος δέκα χρόνια με τα πουλιά έφασε μια μέρα
πως οι ερωτευμένοι κατάφεραν να ξαναβρεθούνε και γιόρτασαν τον γάμο τους
πως κανείς δεν χρειάστηκε να πεθάνει λαχταρώντας το ψωμί,
τα τριαντάφυλλα τον ήλιο και την ελευθερία.
Στέλνετε μου βιβλία που ευτυχισμένα να τελειώνουν,
γιατί πιστεύω πως κι η δική μας
ηρωική κι οδυνηρή σκοτεινή ιστορία,
θα τελειώσει καλά
έτσι όπως τέλειωσε ΕΚΕΙ ΠΕΡΑ.
Αν δεν καώ
αν δεν καείς
αν δεν καούμε
πώς μπορεί η νύχτα να φωτιστεί
Η πιο όμορφη απ’ τις θάλασσες
είναι αυτή όπου δεν έχουμε ακόμη ταξιδέψει.
Το πιο όμορφο παιδί
δεν έχει ακόμη μεγαλώσει.
Τις πιο όμορφες από τις μέρες μας
κανείς δεν τις έζησε ακόμη.
Κι ό,τι πιο όμορφο θα ’θελα να σου πω
δεν το είπα ακόμη.
Να βλέπεις, ν’ ακούς, να νοιώθεις,
να σκεφτεσαι και να μιλάς
κι όσο μπορείς να τρέχεις,
τρελά, ανέγνοια να τρέχεις.
Η γη, ο ήλιος κι εγώ
είμαι ένας άνθρωπος ευτυχισμένος
Να σκαρφαλώσεις στη κορφήν ενός βουνού
κι από εκεί την ολογάλανη θάλασσα να δεις
και να πεθάνεις ήρεμος και πιστός στη ζωή σου
Έχω πάνω στο τραπέζι μου τη φωτογραφία του ανθρώπου με τ᾿ άσπρο γαρούφαλο
που τον τουφέκισαν στο μισοσκόταδο πριν την αυγή κάτω απ᾿ το φως των προβολέων.
Στο δεξί του χέρι κρατά ένα γαρούφαλο πού 'ναι σα μια φούχτα φως απο την ελληνική θάλασσα
τα μάτια του τα τολμηρά τα παιδικά κοιτάζουν άδολα κάτω απ' τα βαριά μαύρα τους φρύδια
έτσι άδολα όπως ανεβαίνει το τραγούδι σα δίνουν τον όρκο τους οι κομμουνιστές.
Τα δόντια του είναι κάτασπρα ο Μπελογιάννης γελά και το γαρούφαλο στο χέρι του
είναι σαν το λόγο πού 'πε στους ανθρώπους
τη μέρα της λεβεντιάς, τη μέρα της ντροπής.
Αυτή η φωτογραφία βγήκε στο δικαστήριο ύστερ' απ' τη θανατική καταδίκη.
Χτες ήταν νωρίς, αύριο αργά θα’ ναι,
σήμερα είναι η κατάλληλή στιγμή.
Ανοίγομε πόρτες, κλείνομε πόρτες, περνούμε πόρτες
και στο τέρμα του μοναδικού ταξιδιού μας ούτε πολιτεία μήτε λιμάνι
και στο τέρμα του μοναδικού ταξιδιού μας ούτε πολιτεία μήτε λιμάνι
Το τραίνο εκτροχιάζεται ναυαγεί το καράβι το αερπλάνο πέφτει.
Μονάχα ένα επισκεπτήριο χαραγμένο πάνω στον πάγο.
Αν είχα δικαίωμα εκλογής
να ξαναρχίσω ή όχι τούτο το ταξίδι,
θα το ξανάρχιζα
Η ψυχή μου είναι η ανταύγεια του κόσμου που με τριγυρίζει.
Δίχως του δεν υπάρχει, δεν ωριμάζει ένα άλλο μυστικό.
Η μακρυνώτερη κ’ η κοντινότερη του πραγματικού εικόνα
Είναι η ομορφιά της αγαπημένης μου, που ανταυγάζω το φώς της.
Κάθε μέρα και πιο κοντά στην αναχώρηση
Χαίρε Γη αγαπημένη
Καλημέρα ΣΥΜΠΑΝ
