Γυρνώ από το meeting, Δευτέρα αργά το βράδυ,
μόλις βγάζω τα παπούτσια μου, χτυπάει το τηλέφωνο.
Είχα να την σκεφτώ 15 χρόνια.
Ήταν στην πόλη μου, εκείνο το βράδυ.
Οι σκέψεις μου πηγαίνουν πίσω σαν ταινία, με soundtrack από τον David Lynch…
τότε που βγαίναμε στα ακριβά εστιατόρια ή στην όπερα…
Η προετοιμασία διαρκούσε περίπου 2 ώρες, και κάθε φορά επιδείκνυα ένα καινούριο επώνυμο κοστούμι ή πουκάμισο ή παντελόνι στην έξοδό μας…
Διασχίζαμε φωτεινές λεωφόρους για να φθάσουμε σε ακόμη πιο λαμπερά μέρη.
Πήγαινα πάντα να την πάρω με το καινούριο μου αυτοκίνητο από το σπίτι της.
Κάτι μέσα σου χτυπά δυνατά και λιγοψυχά ταυτόχρονα.
Με το κουστούμι μου να μυρίζει τσιγάρα και άρωμα, δεν σκέφτηκα καν να αλλάξω.
Δεν με εμπόδισαν τα άπλυτα πιάτα στον νεροχύτη,
ούτε η σακούλα των σκουπιδιών που με περίμενε στην πόρτα.
Η πόλη ήταν άδεια, υγρή και ήσυχη.
Διέσχισα τα σκοτεινά στενά της γειτονιάς,
και συνέχισα να κατευθύνομαι με πείσμα προς το ξενοδοχείο της.
Το αυτοκίνητό μου είχε παλιώσει, και ήταν άπλυτο.
Ούτε αυτό με εμπόδισε από το να την συναντήσω.
Γιατί μέσα μου έπαιζε ακόμη εκείνη η μουσική του David Lynch.
Και ήταν αυτή η σκέψη ότι ήθελα να ξαναζήσω μία στιγμή μαζί της,
όχι μια λαμπερή στιγμή,
αλλά μία στιγμή που πάντα κρύβονταν πίσω από την λάμψη,
και που τώρα είναι το μόνο που έμεινε.
Κατέβηκα από το αυτοκίνητο, και περπάτησα τα τελευταία μέτρα πλησιάζοντας το ξενοδοχείο.
Έστριψα στην γωνία του ξενοδοχείου,
