Οι πεποιθήσεις για την επιπεδότητα της Γης χάνονται στα βάθη των αιώνων.
Διασωθέντα κείμενα πανάρχαιων πολιτισμών, όπως οι Μεσοποτάμιοι, οι Αιγύπτιοι αλλά και προσωκρατικοί Έλληνες, μαρτυρούν του λόγου το αληθές. Πιο συγκεκριμένα, για τους λαούς της Μέσης Ανατολής, ο πλανήτης μας δεν ήταν παρά ένας ιπτάμενος δίσκος, που βρισκόταν ανάμεσα στον Ουρανό και τον Κάτω Κόσμο. Οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι η Γη-δίσκος στήριζε τον Ουρανό με την βοήθεια τεσσάρων στύλων. Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι όπως ο Αναξιμένης, ο Θαλής, ο Λεύκιππος και ο Αναξίμανδρος, θεωρούσαν και αυτοί με την σειρά τους πως κατοικούν σε έναν επίπεδο πλανήτη.
Με την έλευση των Κλασσικών χρόνων, οι απόψεις των πανεπιστημόνων της εποχής, όπως ο Πλάτωνας, ο Ευκλείδης, ο Αρίσταρχος και ο Αρχιμήδης, διαμορφώνουν σταδιακά την υπόθεση της σφαιρικότητας της Γης, υπόθεση η οποία αναμένεται να εδραιωθεί για τα καλά μέσα στους επόμενους αιώνες.
Παρ΄ όλα αυτά, η ιδέα της επιπεδότητας δεν είχε απομακρυνθεί οριστικά από την συλλογική μνήμη. Η έλευση της Ανατολικής Ρωμαικής αυτοκρατορίας και του Βυζαντίου, σε συνδυασμό με την πολεμική που σχεδόν ταυτόχρονα ασκήθηκε σε σχεδόν κάθε πτυχή του αρχαίου κόσμου, μέσα από τους Κώδικες, είχε ως αποτέλεσμα την επαναφορά στο προσκήνιο ποικίλων κοσμολογικών μοντέλων που τροφοδοντούνταν από την κυριολεκτική ερμηνεία της Βίβλου. Πατέρες της εκκλησίας και άλλοι χριστιανοί στοχαστές όπως ο Λακτάνιος (240-320 μ.α.χ.χ) και ο Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης (6ος μ.α.χ.χ αιώνας), αναφέρθηκαν στο Βιβλικό επίπεδο μοντέλο της Γης.
Ο θρησκευτικός φονταμεταλισμός και η δεισιδαιμονία κράτησαν άσβεστη την φλόγα των αντιλήψεων αυτών ακόμα και μέχρι τον ύστερο Μεσαίωνα. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως, όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος ξεκίνησε το περιπετειώδες ταξίδι του για να ανακαλύψει τον εναλλακτικό δρόμο προς τις Ινδίες, αρκετοί εξέφραζαν τις ανησυχίες τους για το ενδεχόμενό του να φτάσει ως την άκρη της Γης.
Πηγή: Αναπάντεχες αφηγήσεις του Παρελθόντος, ‘’Η Θεωρία της Επίπεδης Γης τον 19ο αιώνα’’, Μηνάς Παπαγεωργίου
