Search
Close this search box.

Με αφορμή την γιαγιά μου…

0
1007


Η γιαγιά μου, είναι ένας από τους ανθρώπους που με αγάπησε πολύ. Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος μου έδωσε πολλά μαθήματα ζωής, με βοήθησε να ευαισθητοποιηθώ απέναντι σε κάθε άνθρωπο ο οποίος με έχει ανάγκη.

Η γιαγιά μου ήταν ένας δυνατός άνθρωπος, πάντοτε έδινε πολλά και τη διέπνεε μία ζωντάνια. Δυστυχώς όμως, ασθένησε, εμφάνισε κολπική μαρμαρυγή, γεγονός που την ανάγκασε να εισαχθεί επειγόντως στο νοσοκομείο. Το πέρας της ηλικίας, η δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόταν, οι επιπλοκές στην επέμβαση, την οδήγησαν όμως στο να φύγει από τη ζωή.

Για τα 17 μου χρόνια, ήταν ένα από τα γεγονότα που με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω την καταλυτική επίδραση της ασθένειας σε έναν άνθρωπο, το πέρασμα της ζωής και την έλευση του θανάτου, όπως και της ανάγκης που έχουν οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας για αποδοχή και αγάπη. 

Κανένας άνθρωπος, όσο μεγάλος και ικανός και αν είναι,  δεν μπορεί να ικανοποιεί όλες του τις ανάγκες μόνο ή παύει να χρειάζεται τη βοήθεια και τη στήριξη των άλλων ανθρώπων. Και όμως, οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας βάλλονται πολλές φορές από το αίσθημα της μοναξιάς και της απόρριψης, η οποία σε συνδυασμό με την έλευση του σωματικού γήρατος, τους απομονώνει από τον κοινωνικό ιστό και τους αδρανοποιεί.

Η ασθένεια της γιαγιάς μου με βοήθησε να αντιληφθώ το γεγονός πως η ύπαρξη του γήρατος και του θανάτου αφορά ισότιμα κάθε άνθρωπο σε αυτό τον κόσμο και να συνειδητοποιήσω πως οφείλουμε να προσφέρουμε βοήθεια διότι και το δικό μας τέλος δε θα θέλαμε να μας βρει αβοήθητους. Αυτό μου όξυνε την ενσυναίσθηση και την ανάγκη της προσφοράς, το ασθενικό της σαρκίο με βοήθησε να βελτιώσω τον εσωτερικό μου κόσμο.

Η βοήθεια και η προσπάθεια κοινωνικοποίησης και υποστήριξης των ανθρώπων που βρίσκονται στην Τρίτη ηλικία –υγιών και μη- αποτελεί μία υποχρέωση, μία απαραίτητη ενέργεια όλων μας, της ίδιας της κοινωνίας μας.


Φωτογραφία : Marite Toledo

 

MEDIA

Video
Sound file

Συλλογές

Σχόλια

Αφήστε μια απάντηση