Καθισμένος στην ρίζα μιας ελιάς γράφω ένα ποίημα, γράφω ένα “χαίρε” σε όλους τους παραλήπτες, σε όλο
το σύμπαν που περιέβαλε όπως ένα
πολύχρωμο, πολυετές ιμάτιο το πνεύμα μου.
Του ήλιου το φως σαν διάφανο μεταξωτό απλωμένο
στ’ασημένια κλωνάρια της σκεπάζει
τη σιωπή μου στη ρίζα της. Φίλοι παληοί,
κι ίσως κι από καταβολής κόσμου, συναντηθήκαμε,
ρυτιδωμένοι και οι δύο, παππούδες του μέλλοντος,
σέναν από τους μαλακούς λόφους της Φλωρεντίας.
Και οι δύο:
Γνωρίζουμε πόσο θαυμάσια είναι η ζωή κι ακόμα
πως τόσο η ποίηση, όσο και το λάδι της
κατεβαίνουν στον κόσμο απο την ίδια
κοιλάδα του θεού και από την ίδια
πηγή της: την αγάπη. Και τους δύο
μας κάνει ο ήλιος σήμερα να μοιάζουμε σα να χαμογελούμε προς τη δύση.
Κάναμε το χρέος μας
Γενάρης ’69
Από το βιβλίο “Ελιά, 86 κείμενα για ένα δέντρο”
