Open Your Window And Lift Into A Dream
Υπήρχε μια εποχή που έβλεπα διαρκώς όνειρα όπου πετούσα.
Πάνω από τις πόλεις και μέσα στα σύννεφα, ένα παιδί σε εναέρια τροχιά σαν δορυφόρος μοναχικός. Όταν ξυπνούσα, αισθανόμουν ανάλαφρος σαν γλάρος.
Και έτσι, μεγαλώνοντας, εκλιπαρούσα να βλέπω τα ιπτάμενα όνειρά μου διαρκώς, μιας και μέσα τους μπορούσα να αφήνω τα βαρίδια της καθημερινότητας μου με την ίδια άνεση που ένα παιδί αφήνει πίσω του το σχολείο για τις καλοκαιρινές του διακοπές.
Μετά όμως έβλεπα αυτά τα όνειρα όλο και πιο σπάνια. Και κάπου εκεί άρχισα να παρατηρώ περισσότερο καθετί που πετούσε.
Είμαστε περίεργα πλάσματα εμείς οι άνθρωποι: Μπορεί να μην έχουμε φτερά, μα παλεύουμε να εξυψωθούμε όσες φορές κι αν οι προσπάθειές μας σωριαστούν κομματιασμένες στο έδαφος. Είναι περίπου σα να λέμε, ”Θα πετάξω ό,τι κι αν γίνει”!
Θεέ μου, δεν είναι υπέροχο αυτό;
