"Μια ζωή film noir… Μια ζωή μονότονα ρυθμική… Μια ζωή καλοκουρδισμένη… Μια ζωή που δεν ήθελε!''
Άναψε ένα τσιγάρο και κοίταξε τον ουρανό. Φάνταζε μακρινός από τον πάτο του τσιμεντένιου πηγαδιού του ακάλυπτου. Σε λίγο θα νύχτωνε. Η έντονη μυρωδιά της βενζίνης διαπερνούσε τα ρουθούνια της, έφτανε μέχρι τον φάρυγγα κι ακόμα πιο κάτω στα σωθικά της. Δεν την ανακάτευε, την υποδέχθηκε σχεδόν ευεργετικά. Υπό άλλες συνθήκες θα την ενοχλούσε, όχι απόψε, τη διαβεβαίωνε με σιγουριά η ασώματη φωνή που υπαγόρευε οστινάτο τα θέλω της όλο το απόγευμα. Αυτή την είχε οδηγήσει στην αποθήκη της πολυκατοικίας, αυτή της είχε δώσει την εντολή να ξεκλειδώσει τη μεταλλική πόρτα, την από χρόνια λησμονημένη, αυτή την είχε σπρώξει βίαια στο σκοτεινό εσωτερικό της, αυτή της είχε κρατήσει τα μάτια ορθάνοιχτα μπροστά στον μαύρο όγκο που τη θωρούσε χλευαστικά όπως τότε… Το είχε ξεχάσει (αλήθεια το είχε ξεχάσει;) αυτό το συναίσθημα όλα εκείνα τα λυτρωτικά βουβά χρόνια.
Ένιωσε τα γόνατά της να λυγίζουν κάτω από το βάρος των αναμνήσεων κι ένας αδιόρατος, αρχικά, μα κλιμακούμενος όσο πέρναγε η ώρα πανικός την κυρίευσε. Θυμήθηκε τις ατελείωτες ώρες μελέτης, τις σχολαστικές παρατηρήσεις της μητέρας, το σφυροκόπημα του μετρονόμου (τικ, τικ, τικ, τικ), το άγχος των εξετάσεων, την αγωνία του διπλώματος. Άριστα παμψηφεί… Ταλέντο πηγαίο… Αδιαμφισβήτητα μελλοντική βιρτουόζος… Μια ζωή σε μαύρο κι άσπρο… Μια ζωή μονότονα ρυθμική… Μια ζωή καλοκουρδισμένη… Μια ζωή που δεν ήθελε!