Είναι Άνοιξη, μετά από μια βραδιά περισυλλογής στο αγκαλιασμένο με νότες από τις γύρω ψαροταβέρνες κάστρο του Ηρακλείου, αποφασίζω να ταξιδέψω στη Σερβία να ψάξω φωτογραφικές στιγμές σε μια χώρα βομβαρδισμένη στα θεμέλια μα όχι στην ψυχή…
Με μια ανάσα φτάνω στο Βελιγράδι. O ταξιτζής που με περίμενε σάστισε όταν ανέφερα τον προορισμό μου. Σαν να ήταν το τελευταίο που περίμενε να ακούσει: refugee camp .
Δεν είχα προγραμματίσει τίποτα, μα όλα ήταν σαν από καιρό κανονισμένα. Με την είσοδο μου ασυναίσθητα πέταξα τα ρουχα του πολιτισμού φορώντας αυτά που με έκαναν ένα με τους παρευρισκόμενους. Πετώντας τη βαλίτσα μου σε μια γωνία κατέληξα εκεί που γνωρίζω να κινούμαι καλύτερα, στον παιδότοπο, εκεί που έχασα την έννοια του χρονου σμίγωντας με αθώες ψυχές, έπαιξα, γέλασα, έγινα ένα μαζί τους.
Δεν είχα προγραμματίσει τίποτα, μα όλα ήταν σαν από καιρό κανονισμένα. Με την είσοδο μου ασυναίσθητα πέταξα τα ρουχα του πολιτισμού φορώντας αυτά που με έκαναν ένα με τους παρευρισκόμενους. Πετώντας τη βαλίτσα μου σε μια γωνία κατέληξα εκεί που γνωρίζω να κινούμαι καλύτερα, στον παιδότοπο, εκεί που έχασα την έννοια του χρονου σμίγωντας με αθώες ψυχές, έπαιξα, γέλασα, έγινα ένα μαζί τους.
Όταν σήκωσα το βλέμμα μου ο δείκτης έγραφε 7 μ.μ . Ήξερα ότι δεν προλαβαίνω να κάνω αυτά που ήθελα. Το βλέμμα μου το μαρτυρούσε. Αυτό το βλέμμα διασταυρώθηκε με αυτό του υπευθύνου του camp που με συνόδευε καθ’ όλη σχεδόν την παραμονή μου εκεί. Μετά από χρόνια εκπαίδευσης στη γλώσσα του σώματος δεν χρειάστηκε να πούμε λέξη. Μου υπέδειξε τον τόπο ανάπαυσης μου και όλα πήραν το δρόμο τους…
Βρίσκομαι ανάμεσα τους πλέον, τρώω από το φαγητό τους, πίνω το ποτό τους, χέρια παντού, πλατιά χαμόγελα και πειράγματα συνοδεύουν τα λεπτά, τις ώρες που περνώ ανάμεσα τους… Χριστέ μου, κάνε να μη τελειώσει αυτό το βράδυ…
Ξαφνικά οι φωνές στερεύουν, οι φίλοι μου μαζεύονται, τα παιδιά σιωπούν… Πριν καν καταλάβω τι συμβαίνει ένα ζευγάρι νεονύμφων βρίσκεται ανάμεσα μας και όπως το φυτίλι οδήγησε τη φωθιά στο μπαρούτι, έτσι το γλέντι άναψε. Νοιώθω αυτά τα χέρια που με συντρόφευαν να με οδηγούν ενώπιον τους … '' Φωτογράφος, φωτογράφος !!!! '' Ένα δάκρυ κυλά στο βελουδένιο, σοκολατί πρόσωπο της νεαρής νύφης… Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το δάκρυ. Ήξερα τι πρέπει να κάνω πλέον… Γιατί ο Θεός με οδήγησε εκεί… Το γλέντι ανάβει, τα συναισθήματα με κατακλύζουν , τα κλικ γίνονται πλέον αυτόματα , τα βλέμματα ζεστά , χωρίς τον παραμικρό μορφασμό στην θέα της μικρής Olympus που εναλλάσσεται με το παραδοσιακό πιοτό τους. Είμαι περικυκλωμένος από παιδιά εναλλάσσοντας το ρόλο του φωτογράφου μαζί τους, ζώντας την ομορφότερη βραδυα της ζωής μου.
Είναι πρωί. Δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς,ποτέ δεν τους άντεχα… Οι πρώτες ακτίνες του ηλίου με βρίσκουν με δάκρυα συγκίνησης τη στιγμή που φεύγω φωτογραφίζοντας τους αγκαλιά με τον Μορφέα σε ένα μαγικό σκηνικό. Ήξερα ποια είναι η πρώτη μου στάση. Γυρνώ με εκτυπωμένες 20 ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Μπαίνω στον "χώρο" των νεονύμφων. Η νύφη απλά με παρατηρεί να αφήνω στα προικιά της, τη δική μου εναπόθεση αγάπης και σεβασμού. Το βλέμμα της με ακολουθεί στην έξοδο μου …
Πλέον ξέρω τι θέλω να κάνω προκειμένου να γεμίσω την ψυχή μου …
