Το παιχνίδι των συναισθημάτων
Η δασκάλα της γυμναστικής στο δημοτικό σχολείο του μικρού μου γιου, είναι μια δραστήρια, μικρή κοπέλα με όρεξη και κέφι.
Τα παιδάκια την λατρεύουν, σε κάθε διάλειμμα καμιά δεκαριά τριγυρνούν γύρω της μιλώντας της ασταμάτητα, τραβώντας την εδώ κι εκεί κι εκείνη απαντά χαμογελαστή… τους δίνει σημασία, τους ακούει…
-«Σήμερα θα παίξουμε ένα παιχνίδι που πιστεύω πως θα σας αρέσει πολύ!» είπε μια μέρα που έβρεχε και δεν μπορούσαν να βγουν έξω
Τα έβαλε να καθίσουν σε ένα κύκλο και το παιχνίδι ξεκίνησε
«Θα σας λέω μια λέξη την οποία θα προσπαθήσετε να αναπαραστήσετε με κινήσεις του κορμιού σας…»
Φωνές, γέλια, φασαρία… ενθουσιασμένα 9χρονα χοροπηδούν φωνάζοντας και το παιχνίδι άρχισε.
Είπε πολλές λέξεις ..«χαρά, θυμός, αγάπη…».
Κάθε φορά τα παιδιά της έδειχναν με κινήσεις πως αντιλαμβάνονται την έννοια της λέξης και η δασκάλα ήταν τόσο περήφανη που οι μαθητές της ήταν τόσο έξυπνα παιδιά με φαντασία..
«Μοναξιά» ήταν η επόμενη λέξη
… κανείς
Τα παιδιά έμειναν καθισμένα κοιτάζοντάς την… κανένα δεν ήξερε πώς να αναπαραστήσει την μοναξιά…
«Α, μοναξιά! Εγώ κυρία ξέρω πως είναι» είπε ο μικρός και σηκώθηκε όρθιος να δείξει στη δασκάλα του και στους συμμαθητές του πως είναι η μοναξιά..
Στάθηκε όρθιος, κατέβασε το κεφάλι, έγινε σκυθρωπός και άρχισε να βαδίζει αργά αργά με σκυφτούς ώμους…
Το βράδυ η δασκάλα της γυμναστικής με πήρε τηλέφωνο σπίτι μου και μιλήσαμε για μοναξιά και παιχνίδια….
Φωτογραφία: pexels
