Πρόσφυγας και προσφυγιά.
Είναι δυο λέξεις που ακούμε πολύ τον τελευταίο καιρό.
Δυο λέξεις που σε εμένα δεν είναι άγνωστες.
Προσφυγιά είναι ότι έζησαν οι γονείς μου πολλά χρόνια πριν.
Η Μάνα, ο Πατέρας πάντα μιλούσαν γι αυτό.
Aν και δεύτερη γενιά δεν έχουμε δει ακόμα Πατρίδα…
H Πατρίδα είναι μόνο στη σκέψη.
Αλλά χωρίς να την έχουμε δει ποτέ, την έχουμε αγαπήσει.
Μετά από πολλές μέρες και μήνες και χρόνια, έγινα κι εγώ πρόσφυγας.
Και είναι μια πικρή και άσχημη εμπειρία.
Και έτσι απλά κατάλαβα τους γονείς που τόσο πολύ νοσταλγούσαν την μια Πατρίδα.
Και τώρα καταλαβαίνω γιατί ένας πρόσφυγας πάντα νοσταλγεί.
Ακόμα κι όταν γελάει.
Ακόμα και αν είναι Πρωτοχρονιά.
Ακόμα και όταν βρέχει.
Ακόμα και όταν βρέχει ο πρόσφυγας θυμάται…τότε που βρεχόταν σε τόπους μακρινούς.
Γιατί πρόσφυγας είναι να ξεριζώνεσαι από ό,τι αγαπάς.
Πρόσφυγας είναι η νοσταλγία για το σπίτι.
Η νοσταλγία για ό,τι έχεις ζήσει.
Κάθε φορά, μία μόνο από αυτές τις σκέψεις αρκεί για να σε πληγώσει.
Και σε πληγώνει η εικόνα του παιδιού πρόσφυγα που άφησε πίσω την κούκλα που αγαπά.
Την κούκλα που της έλεγε τα μυστικά του.
Και σε πληγώνει η εικόνα της γερόντισσας που σε κοιτά με βουρκωμένα μάτια.
Σε πληγώνει η εικόνα του άντρα με τον κόμπο στο λαιμό που δεν αφήνει ούτε ένα δάκρυ, γιατί πρεπει να φανεί δυνατός.
Πρόσφυγας και προσφυγιά… δυο απλές λέξεις που κρύβουν πολλά νοήματα.
Κάθε ένας πρόσφυγας όταν ακούει τις λέξεις αυτές, μια ταινία είναι σα να ξεκινά να παίζει μέσα στο μυαλό του.
Είναι σαν να βρίσκεται μπροστά του, μια δασκάλα κουρασμένη που προσπαθεί με κόπο να τον μάθει πράγματα.
Το πρώτο μάθημα που σε διδάσκει η δασκάλα αυτή είναι η υπομονή.
Η υπομονή μας έμαθε να μην δενόμαστε με τίποτε γιατί στη ζωή του πρόσφυγα τίποτε δεν είναι σταθερό.
Σταθερή είναι μόνο η αβεβαιότητα.
Το μάθημα που πήρε ο πρόσφυγας, το πρώτο, είναι πως μόνο αυτός μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του. Μόνο αυτός.
Έμαθε πως πάντα η αποτυχία σε φέρνει στην ευτυχία.
Ακόμα και αν ο κόσμος του πρόσφυγα είναι πάντα βροχερός.
Κι εσύ φίλε αγαπητέ εάν θέλεις να μάθεις για αυτόν μάθε να μην σε στεναχωρεί η σιωπή του.
Και όταν τον συναντάς να κρατάς γι' αυτόν την ομπρέλα της εμπιστοσύνης.
Εγώ αποφάσισα πια να αποδεχθώ το παρελθόν μου χωρίς προκατάληψη
και να εμπιστευτώ το παρόν με κάθε αναπνοή.
Χωρίς φόβο για το μέλλον, θα προετοιμαστώ.
Και 'σεις όταν μας κοιτάτε… να μας ακούτε… και να προσπαθείτε να νοιώσετε.
Και να προσεύχεστε.
Για τα βρεγμένα μάτια του πρόσφυγα.
Για τη πληγωμένη του ψυχή
και για να βρει την ειρήνη που ψάχνει…
Να προσεύχεστε για τον πρόσφυγα.
Να βρει ειρήνη η ψυχή του.
Το σκίτσο είναι της Namjmia Hossaini
Η αφήγηση προήλθε από την ελέυθερη μετάφραση που έγινε από τα χειρόγραφα κείμενα στα Φαρσι, από τον διερμηνέα στο Σχιστό.
