Μεγάλωσα στο Midwest της Αμερικής. Οι γονείς μου ήταν Έλληνες. Ο πατέρας μου, γεννήθηκε στον Αλίκαμπο Χανίων στην Κρήτη, έπαιζε λύρα κάθε μέρα στο σπίτι. Η μητέρα μου πλημμύριζε το σπίτι με αρώματα της ελληνικής κουζίνας – Σούπα αυγολέμονο, σπανακόπιτα, αρνάκι, ζεστό, σπιτικό ψωμί. Η καριέρα μου ξεκίνησε όταν, σαν μικρό παιδί, μεταμόρφωνα την ζύμη σε φιγούρες που η μητέρα μου έψηνε στον φούρνο. Τα ελληνικά ήταν η πρώτη μου γλώσσα. Ακόμη και σήμερα, πολλοί μου λένε ότι μιλώ αγγλικά με μία μικρή προφορά, ίσως γιατί τα αγγλικά δεν ήταν ούτε καν η δεύτερη γλώσσα μου, η τέχνη ήταν. Ανακάλυψα την ελληνική γλυπτική νωρίς, από τα σχέδια στα βιβλία με φωτογραφίες των έργων του Μύρωνα, Φειδία,Πολυκλιτο, Σκόπα και Λύσσιπο, όλοι όσοι επηρέασαν το έργο μου.
Το ουσιαστικό μάθημα που έμαθα από την Ελληνική τέχνη, αρθρώθηκε από τον Νίτσε «Η γέννηση της τραγωδίας». Το παράφρασα: Ο λόγος, η Ελληνική τέχνη έφθασε σε τέτοια ύψη ήταν γιατί ισορρόπησε τους Έλληνες θεούς: Απόλλωνα και Διόνυσο, ο Απόλλωνας αντιπροσωπεύει την τάξη, το σχέδιο, το λογικό, ο Διόνυσος την αταξία, την συναισθηματική υπερβολή και τον αισθησιασμό. Υπερβολική Απολλώνια τάξη και εργασία φαντάζει στάσιμη, ψυχρή φόρμα. Υπερβολικός Διόνυσος έχει την ανησυχητική επιρροή να είναι εκτός ελέγχου, παράλογη και οριακά παρανοϊκή. Καταβάλλω προσπάθεια να διαχέω στο έργο μου και τους δύο θεούς.
Η τέχνη μου σχετίζεται με την τελειότητα στο επίπεδο της ιδέας και της φόρμας. Είμαι κυρίως ένας καλλιτέχνης που αναλαμβάνω έργα κατόπιν παραγγελίας, συνεπώς σπάνια υλοποιώ δικές μου ιδέες. Συχνά, όσο καλύτερα μπορώ, προσπαθώ να μετατρέπω την πρόθεση του πελάτη σε κάτι υπέροχο, στον βαθμό που μου επιτρέπεται. Σε οτιδήποτε κάνω γλυπτική, η ποιότητα της διαδικασίας είναι σημαντική. Στην γλυπτική μου, η Γνώση είναι Δύναμη, οι δύο ελληνικές επιρροές είναι προφανείς: το πρόσωπο του Σωκράτη λέει. «Μία επιπόλαια ζωή δεν αξίζει να την ζεις» και ο Πρωταγόρας κάνει την θεμελιώδη ανθρωπιστική δήλωση «Ο άνθρωπος είναι το μέτρο για όλα τα πράγματα».
Το γλυπτό μου: ''Η Ελευθερία'' εκφράζει μία ιδέα βασισμένη στα Ελληνικά ιδανικά από τα οποία η Δημοκρατία άνθησε. Επίσης μου φέρνει στον νου τις λέξεις από έναν από τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς, τον Νίκο Καζαντζάκη, τις οποίες διάβασα στεκούμενος στον τάφο του στην Κρήτη: «Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι ελεύθερος.
