Είναι φορές που η φύση σου δίνει τη δυνατότητα να πορευτείς μαζί της σε γραμμές παράλληλες και γιατί όχι να την ξεπεράσεις, αποδεικνύοντας έμπρακτα πως η αγάπη κάστρα καταλύει.
Ένα χειμωνιάτικο πρωινό του 2010 έστρεψα το κεφάλι προς τη θάλασσα, αναζητώντας τη θρυαλλίδα που θα αποτελούσε την κινητήριο δύναμη της μέρας μου.
Και να δεις πως τα φέρνει η ζωή… να εισπράττεις προσδοκίες από τη ματιά ενός γλάρου.
Θαλασσοπούλι, δύσκολα εξημερώσιμο, με δυο μεγάλα σπινθηροβόλα μάτια να διεκδικούν με επιμονή την αγάπη και μια τρυπούλα στο δεξί πόδι, σαν διαμάντι που ξεγλίστρησε βιαστικά από τα ατίθασα φτερά του. Σουλατσάρισε πλάι στη θάλασσα αφήνοντας το στίγμα τής παρουσίας του.
Ελεύθερος και συνάμα δέσμιος μιας παράξενης αγάπης. Απόμακρος και ταυτόχρονα φιλικός στην προσπάθειά του να ισορροπήσει ανάμεσα στα πρέπει της φύσης και τα θέλω της καρδιάς.
Δεν θα ήθελα να ήταν αλλιώς αυτό το μικρό θαύμα. Κι ας έχω ρισκάρει παραπάνω του επιτρεπτού. Άλλωστε τα «πρέπει» και τα «μη», εμείς τα καθορίζουμε.
Αρκεί προσεκτικά να βάλουμε στη σωστή θέση το κόμμα.
Στην αγάπη, η τελεία δεν επιτρέπεται.
Κι ήρθε μια μέρα – σαν καταχείμωνο – ν’ ακυρώσει κάθε υπόσχεση. Αγκίστρια και πετονιές σημάδεψαν για πάντα το κορμί του, οδηγώντας το σε μια ομηρία τρομακτική. Με βλέμμα ικετευτικό και βήμα αργό, δρασκέλισε το κατώφλι, αναζητώντας σωτήρες.
Μάτια τεράστια, εκφραστικά και μια λαβωμένη εμπιστοσύνη από τα έργα των ανθρώπων. Όρθιος αλλά με πόδι τραυματισμένο, σχεδόν κομμένο, να το χρησιμοποιεί σαν πατερίτσα για στήριξη.
Με μια δύναμη ψυχής να συγκλονίζει, φτερούγισε βιαστικά και χάθηκε στην αγκαλιά του γαλάζιου που τον συντρόφευε κάθε που η ψυχή του σκοτείνιαζε. Και έμεινε εκεί για μέρες πολλές, στο μεγαλύτερο ναυάγιο της ζωής του.
Ώσπου ένα Σαββατιάτικο πρωινό, μιας Άνοιξης παράξενης, από εκείνες που ο Θεός με μεγάλη μαεστρία σού αποκαλύπτει την ελπίδα και την αισιοδοξία, το γλαροπούλι μου γύρισε ξανά, οριστικά με ένα ποδαράκι.
Τ’ αγκίστρια των ανθρώπων στοχεύουν λανθασμένα, πληγώνουν και πονούν μα έκαναν τη φιλία μας τούτη να μοιάζει με αιώνιο όρκο. Κι ας κρύβουν αυτοί οι όρκοι την υπερβολή. Συχνά παραβιάζονται, όμως ποτέ δεν δίνονται αναίτια.
Μην ξεχνάς ποτέ τον ήλιο που λάμπει, τ’ αστέρια που φεγγοβολούν, τις μαργαρίτες π’ ανθίζουν, τα παιδιά που χαμογελούν. Και εγώ θα είμαι εκεί να σου δίνω την ίδια αγάπη που εισπράττω. Και μην λογαριάζεις τα δάκρυα που δραπετεύουν χωρίς να αφήνουν προειδοποιητικά σινιάλα. Αποδείχθηκε πως είμαι ο χειρότερος καπετάνιος στο κουμάντο των συναισθημάτων.
Η ζωή θέλει μαχητές, να το θυμάσαι!
Για κάθε μάχη που κερδίζεις καθημερινά, να προσθέτεις ένα γαλόνι στο ένδυμα της καρδιάς σου.
Να μην στενοχωριέσαι για τις ήττες παρά μόνο να λυπάσαι εκείνους που έπαψαν να ελπίζουν και να παλεύουν.
Κι αν το ξεκίνημα της μέρας σε συννεφιάζει, σκέψου εκείνους που ποτέ δεν αντίκρισαν τον ήλιο.
Τι να γνωρίζει άραγε τούτος ο γλάρος από βδομάδες που πηγαινοέρχονται; Πως μετράει τη μοναξιά του, καθημερνές και σκολάδες; Πόση αγάπη να ξεχειλίζει από τον κόρφο του κάθε φορά που οι φτερούγες του φλερτάρουν με τον ήλιο; Και να τον πάλι εδώ την καθιερωμένη ώρα, ακολουθώντας την πυξίδα της καρδιάς παράλληλα με το αέναο ταξίδι της ζωής.
Έλα τώρα Μπεμπέκο μου, μην λυπάσαι, ποτέ δεν μάθαμε εμείς οι άνθρωποι να συζητάμε. Μόνο σιωπή απλώνουμε παντού και με κραυγές τρομάζουμε το δίκιο.
Μα στην ανατολή και στο λιόγερμα, πάντα ψιθυρίζουμε παράπονα για πόθους και ανεκπλήρωτα όνειρα που χάθηκαν σε ταξίδια με γέρικα σκαριά και που ποτέ δεν έφτασαν στην Ιθάκη.
Και κάπου στην άκρη του ουράνιου τόξου… ένας πολύτιμος θησαυρός, ολόδικός μου. Το απάγκιο μου όταν η ζωή μού βγάζει περιπαικτικά τη γλώσσα.
Με μάτι τσακίρικο, πονηρό, γεμάτο συναισθήματα από την πλουσιοπάροχη ζωή του, μου έριξε μια διαπεραστική ματιά και χάθηκε στο κατοικυριό του. Στον ίδιο τόπο που τα λάθη των ανθρώπων τα διόρθωσε υπομονετικά η αγάπη.
Σ’ έναν κόσμο γεμάτο εκπτώσεις, κάποιες από τις στιγμές του μοιάζουν με νούφαρα που ξεπροβάλουν από τη λάσπη της ζωής.
Κι ας μη λαλεί τούτο το θαλασσοπούλι τη γλώσσα των ανθρώπων. Έχει έναν μοναδικό τρόπο να μου θυμίζει καθημερινά εδώ και 6 χρόνια πως η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.
