Στο μεσαίο θάλαμο από τους τρείς κάθεται ένας μοναχικός φύλακας.
Βρίσκεται στις επαρχιακές γραμμές που συνδέουν τα χωριά μεταξύ τους. Συνήθως δεν έχει πολλή κίνηση σ' εκείνο το σημείο παρά τρένα που κουβαλούν εμπορεύματα και μια φορά την εβδομάδα ένα επιβατικό. Ο φύλακας όμως κάνει ανελλιπώς τη δουλειά του, και τι τον νοιάζει άλλωστε αφού πληρώνεται γι’ αυτό;
Έτσι, είτε βρέξει, είτε χιονίσει είναι εκεί. Τις περισσότερες φορές δεν κάνει τίποτα από τα δυο. Ο φύλακας είναι νυχτερινός έτσι κι αλλιώς οπότε ότι καιρό και να κάνει δεν τον βλέπει μέσα στο σκοτάδι εκτός από το μικρό κομμάτι μέσα στις δυο ικτίδες φωτός που οι μεγάλες λάμπες ρίχνουν επάνω στις ράγες του τρένου για να φαίνεται τι περπατάει παράλληλα η και πάνω στις γραμμές.
Πάει στο πόστο του κάθε βράδυ. Ο σταθμός του είναι απλά ένα πέρασμα ελέγχου των εμπορευμάτων για να διαπιστωθεί αν υπάρχει βλάβη ή κάτι έχει εξαφανιστεί. Τις περισσότερες φορές είναι όλα εντάξει καθώς έχουν περάσει πια οι εποχές που γίνονταν ληστείες σε τρένα. Ο φύλακας λέει πως δεν αποκλείεται να ξανάρθουν και κατά βάθος το έχει ανάγκη γιατί θα έσπαγε έτσι η μονοτονία της δουλειάς του.
Δεν έχει πολλά να κάνει αν και ο φόρτος εργασίας του αυξήθηκε τώρα που οι δυο άλλοι υπάλληλοι απολύθηκαν. Ακόμα και μετά από αυτό, η δουλειά δεν τον πνίγει. Προσέχει το χώρο και το μικρό αποθηκευτικό σταθμό απέναντι, αν και κανείς δεν έρχεται πια εκεί. Δεν υπάρχει κάτι να δεις.
Για να περάσει την ώρα του ο φύλακας παίρνει μαζί του βιβλία. Ξέρει καλά ότι τίποτα δεν πρόκειται να ταράξει την ηρεμία του τόπου που περιβάλλεται από πυκνό δάσος. Μόνο κάποιο ζώο μπορεί να περπατήσει που και πού στις γραμμές. Οι καιροί έχουν πια αλλάξει. Διαβάζει στο κουβούκλιο του κάτω από το λευκό φως της λαμπάς φθορίου. Η μοναξιά του σπάει λιγάκι καθώς βυθίζεται στους καινούριους κόσμους που αγοράζει κάθε βδομάδα από το συνοικιακό βιβλιοπωλείο.
Η θέση του τον αναγκάζει να κοιτάει προς δυο κατευθύνσεις. Μια μπροστά του, στο μικρό φωτεινό διάδρομο που οι προβολείς αφήνουν κατά μήκος στις γραμμές και στο τέλος του εκεί όπου το μαύρο σκοτάδι απειλεί να καταπιεί το βλέμμα του όπως ρουφάει το φως. Και μια πίσω του, προς την άλλη πλευρά, εκείνη που κοιτάζει στην πόλη που αχνοφωτίζει στο βάθος και τον στενό επαρχιακό δρόμο απ όπου ανεβαίνει μέχρι το φυλάκιο του. Όλη του η ζωή έχει περάσει έτσι παρακολουθώντας τρένα να περνούν από μπροστά του και να τα σκανάρει μ' ένα ειδικό εξάρτημα για να δει τι ακριβώς μετέφεραν, μην αφήνοντας τους καμία διακριτικότητα στα μυστικά τους.
Τα πιο καινούρια τρένα έχουν και τα δυο τους μπροστινά φώτα αναμμένα, τα λίγο παλαιοτέρα μόνο το ένα. Πάντα χαλάνε άνισα για κάποιο λόγο, ποτέ την ίδια ώρα. Υπάρχει κι ένα που δεν έχει καθόλου φανάρια, το πιο παλιό. Ο φύλακας το καταλαβαίνει όταν έρχεται από τον ήχο του, ένα παραπονεμένο κλάμα του μετάλλου που αντιδρά στο απότομο φρενάρισμα. Εμφανίζεται πάντα στο σταθμό του το σούρουπο, καθώς πριν να δύσει ο ήλιος εκείνο πρέπει να έχει αποσυρθεί, ένα γιγάντιο τυφλό σκουλήκι, προειδοποιώντας με το χαμηλό σφύριγμα μερικά χιλιόμετρα πιο πριν. Ο φύλακας το περιμένει. Η παρουσία του τον καθησυχάζει.
Εδώ και δυο χρόνια η μοναξιά τον έχει στριμώξει. Δεν προβλέπεται να φέρουν άλλους υπαλλήλους στη θέση του. Έτσι περνάει τα βράδια με παρέα του τις δεμένες σελίδες και το ραδιόφωνο του. Όταν και το ραδιόφωνο παύει να μιλάει τότε ξεκινά εκείνος. Ανακάλυψε πρόσφατα το κουμπί του υπηρεσιακού ασύρματου και με αυτό βρήκε μια καινούρια συντροφιά στη ζωή του. Διαβάζει.
Διαβάζει για τους οδηγούς, για τα κοντινά φυλάκια, για όποιον πιάνει τη συχνότητα του. Δεν ξέρει αν τον ακούει κανείς. Δεν το σκέφτηκε ποτέ. Απλώς ανοίγει το μικρόφωνο και διαβάζει δυνατά τις σελίδες ώστε ν' ακούει κάποιον μέσα στην σιωπή του χειμώνα, έστω κι αν αυτός ο κάποιος είναι ο εαυτός του.
Φωτο: http://mixanodigoiose.blogspot (Sub. Urban)
