Επιβιβάζομαι στο τρένο με κατεύθυνση το κέντρο της Αθήνας. Σήμερα βρέχει, τα μάτια μου ακολουθούν τις σταγόνες στα παράθυρα του βαγονιού να σχηματίζουν πορείες. Την αγαπώ τη βροχή, μου θυμίζει τα δάκρυα, μου θυμίζει τα ξεσπάσματα που τόσο έχει ανάγκη η ψυχή. Την αγαπώ γιατί σαν την βλέπω να ακουμπά στο έδαφος, εκείνο ανακουφίζεται, ξεδιψάει, καθαρίζει. Πονάει άραγε η φύση όταν βρέχει; Πονάει όπως η καρδιά; Πονάνε τα σύννεφα; Μα και αν πονάνε, να ξέρουν άραγε πόση ανακούφιση δίνουν στη γη; Εάν ήξερε η καρδιά πως τα δάκρυα θα ανακουφίσουν την ψυχή; Μήπως πονούσε λιγότερο;
Βγαίνω από το σταθμό φτάνοντας στη μεγάλη κεντρική πλατεία. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω αμέτρητες ομπρέλες , άλλες πολύχρωμες, άλλες των μερικών ευρώ και άλλες από ακριβά υφάσματα. Όλες ανοιχτές, αποφεύγουν τη σιγανή βροχή, δυσανασχετούν οι κάτοχοι τους και προσπαθούν τόσο να μην τους αγγίξει ούτε στάλα.
Αποφεύγουν τα δάκρυα τους άραγε με τόση επιμέλεια; Και εάν ναι , να ξέρουν πως η ψυχή τόσο τα περιμένει ; Θα γίνονταν λίγο πιο ελαστικοί άραγε εάν τα άφηναν λίγο πιο συχνά να ξεσπούν; Να δροσίσουν την ψυχή τους ; Ξεχνούν το ουράνιο τόξο που ακολουθεί και τα κρατούν έτσι σφραγισμένα ;
Προχωρώ ανάμεσα στις πολύχρωμες ομπρέλες με τα χέρια μου χωμένα στις τσέπες, φορώντας την κουκούλα μου. Τα μάτια μου συναντούν έναν άστεγο ξαπλωμένο στο ξύλινο κρεβάτι του, ενώ η βροχή αρχίζει ελαφρά να δυναμώνει. Σηκώνεται και μένει καθιστός στο παγκάκι του, γέρνει το κεφάλι του ελαφρά προς τα πίσω κλείνοντας τα καφετιά του μάτια και αφήνει τις σταγόνες να τον ακουμπήσουν. Είναι ο γενναιότερος όλων μας στην πλατεία , χωρίς ομπρέλα , χωρίς κουκούλα , χωρίς φόβο.
Πόσα δάκρυα να έχει ξοδέψει; Πόση κατανόηση θαρρείς πως νιώθει κοιτάζοντας τον ουρανό.
Στέκομαι και τον παρατηρώ ενώ ανοίγει ήρεμα τα βλέφαρα του και κοιτά την βροχή κατάματα. Θα μπορούσαν να έχουν πιάσει και κουβέντα μεταξύ τους, προσπαθώ να κρυφακούσω τον μυστικό τους διάλογο,
"Καλώς την, καλοδεχούμενη . Πως θα αντέξει η πλάση το καλοκαίρι; Πως θα φορτωθεί μυρωδιές η άνοιξη; Πως θα ξαλαφρώσει η ψυχή;"
Αγαπώ τη βροχή γιατί μου θυμίζει τα δάκρυα. Βγάζω την κουκούλα μου και την αφήνω να με ακουμπήσει. Μπερδεύεται με τα δάκρυα που τόσο καιρό είχα ξεχάσει να ελευθερώσω.
Φωτογραφία: Pexels