Μια φορά ήταν ένα δεντράκι που δεν του έδινε κανείς σημασία. Ήταν το μόνο δεντράκι στο δρόμο της πόλης με τις τράπεζες. Οι άνθρωποι έδιναν σημασία μόνο στο χρόνο που χρειάζονταν για τις συναλλαγές τους στα μηχανήματα αυτόματης ανάληψης. Κάποιες φορές αυτάρεσκα κοίταζαν το είδωλο τους στα τζάμια – καθρέφτες της τράπεζας.
Στη στέγη μιας τράπεζας είχαν βρει καταφύγιο πουλιά που τιτίβιζαν χαρούμενα φτιάχνοντας εκεί τις φωλιές τους. Αυτό όμως δεν άρεσε καθόλου στους ανθρώπους της τράπεζας που έλεγαν πως τα πουλιά βρώμιζαν με τις ακαθαρσίες τους την είσοδο του καταστήματος, τοποθετώντας ειδικό, ηχητικό, συναγερμό για να τα εμποδίζουν να φωλιάζουν εκεί…
Μια μέρα, έτσι όπως περίμενα έξω από τη τράπεζα είδα ένα ζευγάρι όμορφα, χρωματιστά πουλιά που βλέποντας τον ουρανό να καθρεφτίζεται στα τζάμια της τράπεζας προσπαθούσαν να πετάξουν προς τα εκεί με αποτέλεσμα να συντρίβονται πάνω στα τζάμια. Μπορούσες να διακρίνεις σταλίτσες αίματος πάνω στους καθρέφτες. Αυτά όμως όσο κι αν χτύπαγαν πάνω στους καθρέπτες με αποτέλεσμα την πτώση τους, άνοιγαν ξανά τα φτερά τους και προσπαθούσαν να πετάξουν προς το είδωλο του ουρανού…
Ξαφνικά, χτύπησα δυνατά τα χέρια μου, τρομάζοντας τους ανθρώπους της "ουράς "που γύρισαν ενοχλημένοι και με κοίταξαν περίεργα. Όμως είχα καταφέρει να διώξω τα μικρά πουλιά από το σημείο…
Τις επόμενες μέρες, ξανά πέρασα από το δρόμο με τις τράπεζες. Πουλιά δεν υπήρχαν, μόνο άνθρωποι στις "ουρές". Και εκείνο το δέντρο στην είσοδο της τράπεζας. Ύψωσα το βλέμμα μου προς τον ουρανό και τότε πρόσεξα μια μικρή φωλιά, στο ύψος των ματιών μου, που με γύρισε στα παιδικά μου χρόνια. Όταν στους ελαιώνες βρίσκαμε μικρές φωλιές πουλιών και με περιέργεια προσπαθούσαμε να δούμε τι έχουν μέσα. Τα χρόνια πέρασαν, οι ελαιώνες ερήμωσαν και οι φωλιές έγιναν καταφύγια για ποντίκια Κίνησα να φύγω όμως αυτό το συναίσθημα από τα παλιά δεν με άφησε. Ανέβηκα σε ένα τσιμεντένιο τοιχίο, τέντωσα το σώμα μου και με τη βοήθεια του κινητού φωτογράφισα από ψηλά το περιεχόμενο της φωλιάς, που με τόση επιμέλεια είχαν πλέξει πουλιά.
Με αγωνία κοίταξα την κάμερα και τότε είδα τρία πράσινα αυγά από κοτσύφια!
Η ζωή αναγεννιέται συνεχώς γύρω μας και μας εμπνέει να αναγεννηθούμε και εμείς. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κοιτάξουμε πέρα από το είδωλό μας.
Φωτογραφία:Pinterest