Βρίσκομαι στο αεροδρόμιο "Μακεδονία" στην Θεσσαλονίκη με μία μεγάλη βαλίτσα στο χέρι. Περιμένω την πτήση μου για το Παρίσι. Τα εισιτήρια είναι κλεισμένα από ένα πολύ καλό εστιατόριο στην Γαλλία όπου με προσκάλεσαν να δουλέψω. Πήρα το πρωινό λεωφορείο από Βόλο και ήρθα αρκετά νωρίς στο αεροδρόμιο, ίσως για να μπορέσω να συνειδητοποιήσω ότι φεύγω και πάλι από την Ελλάδα. Ίσως αυτή την φορά για τα καλά. Είχα μόλις γυρίσει από τo Γκέτεμποργκ που δούλευα στο Hard Rock Cafe. Εκεί έπρεπε να αποδεικνύω την αξία μου κάθε στιγμή και το έκανα για αρκετούς μήνες. Αποφάσισα να γυρίσω για δύο λόγους. Για την δουλειά στο Παρίσι, και για να κάνω αίτηση στο Master Chef.
Όλα ξεκίνησαν μερικά χρόνια πριν. Ένα πρωί το αφεντικό μου, στο συνεργείο που δούλευα, μου ανακοίνωσε την απόλυση μου. Σκέφτηκα ότι ίσως ήταν ευκαιρία να κυνηγήσω μία επαγγελματική καριέρα στο ποδόσφαιρο που έπαιζα ερασιτεχνικά αλλά μου άρεσε πολύ. Ξεκίνησα λοιπόν να γυμνάζομαι και να παίζω μπάλα πιο συστηματικά. Όντας άνεργος μαγείρευα μαζί με την μητέρα μου, όλο και πιο συχνά. Με χαλάρωνε και με έκανε να αισθάνομαι δημιουργικός. Ύστερα από λίγο καιρό, συνειδητοποίησα ότι μου άρεσε ιδιαίτερα να μαγειρεύω, τόσο πολύ που σκέφτηκα να γραφτώ σε μία σχολή. Εκεί συνειδητοποίησα ότι η κουζίνα ήταν ο φυσικός μου χώρος. Ήξερα ότι αυτό ήθελα να κάνω.
Όμως θα έπρεπε ο ίδιος να υποστηρίξω οικονομικά αυτή μου την απόφαση. Δίδακτρα, εξοπλισμός, βιβλία, και την ζωή μου ως φοιτητής. Έτσι αναγκάστηκα να μοιράζω φυλλάδια και να πουλήσω το αυτοκίνητο και αργότερα το μηχανάκι μου, για να μπορέσω να τελειώσω την σχολή. Αφού τελείωσα δούλεψα σε διάφορα εστιατόρια στον Βόλο αλλά και την Πελοπονησσο, το Βέλγιο και την Γαλλία. Έπειτα ήρθε η πρόταση από το εστιατόριο στην Σουηδία. Από εκεί έκανα και την αίτηση για το Master Chef.
Περιμένοντας την πτήση μου και πίνοντας έναν ελληνικό καφέ κοίταζα τον αεροδιάδρομο. Εγώ, αγκαλιά με την βαλίτσα κοιτώντας τα αεροπλάνα που έφευγαν. Μια εικόνα που θα μπορούσε σίγουρα να βρίσκεται σε μία ταινία με θέμα την σύγχρονη μετανάστευση των νέων. Σκεφτόμουν όμως ότι εκείνη την στιγμή δεν υπήρχε κάποια άλλη πρόταση, εκτός βέβαια από την απάντηση που περίμενα από το Master Chef. Δεν με είχαν καλέσει όμως ακόμη ούτε καν για την πρώτη συνέντευξη. Ήμουν σίγουρος όμως ότι εάν με καλούσαν θα τα κατάφερνα. Θα προετοιμαζόμουν. Θα διάβαζα πολύ, θα αγόραζα εξοπλισμό, θα μαγείρευα συνέχεια πριν την πρώτη παρουσίαση και θα περνούσα. Λάθος, δεν θα περνούσα, θα κέρδιζα τον διαγωνισμό. Αλλά ακόμη καμία ειδοποίηση από την παραγωγή.
Και έπειτα τι; Τι θα μπορούσα να κάνω μετά; Θα μπορούσα να συμβάλλω στην ανάδειξη των ελληνικών προϊόντων που τόσο αγαπώ, θα μπορούσα να βοηθήσω κάποια παιδιά με καρκίνο που δυστυχώς τον έχω ζήσει μέσα στην οικογένειά μου, να γνωρίσω ανθρώπους που με έχουν εμπνεύσει αλλά και να εμπνεύσω άλλους ανθρώπους με την μαγειρική μου. Ή ίσως και κάτι άλλο, ποιος ξέρει;
Η ανακοίνωση για την πτήση μου με επαναφέρει πίσω στο τώρα. Πρέπει να πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα μέχρι να αρπάξω την βαλίτσα μου, τα οποία μου φάνηκαν μία ζωή. Κατευθύνομαι με γοργά βήματα προς την έξοδο. Όχι για να πάρω το αεροπλάνο για το Παρίσι αλλά ένα ταξί. Αποφάσισα να εγκαταλείψω την δουλειά στην Γαλλία και να διεκδικήσω την θέση μου στο Master Chef.
Σήμερα είμαι ο Έλληνας Master Chef 2018.
Σήμερα έχω πετύχει έναν μεγάλο στόχο μου, αλλά είμαι ακόμη στην αρχή. Μία πορεία δύσκολη με μόνο όπλο μου την δουλειά μου και το πάθος μου για την μαγειρική. Ξεκινώ μια νέα αρχή αλλά με περισσότερες εμπειρίες και γνώσεις. Ξεκινώ μια νέα αρχή για να πετύχω νέους στόχους, μια καινούργια προσπάθεια, μια καινούργια προετοιμασία, έναν καινούργιο αγώνα έχοντας πάρει ένα πολύ καλό μάθημα:
Στη ζωή τίποτε δεν χαρίζεται.
Φωτογραφίες: Vector Stock / Google / Instagram
Artwork: CHARACTERS
Η ιστορία γράφτηκε σε συνεργασία με την ομάδα CHARACTERS
