Το μικρό νησί

Όσοι τον γνώριζαν καλά όμως τον φώναζαν '' Το Πονηρό '', ένα παρατσούκλι που κληρονόμησε μικρός από τον πατέρα του όταν πήγαιναν για ψάρεμα. Υπήρχε μια παροιμία που λέγανε οι ντόπιοι ψαράδες: «Ψηλό, χοντρό, χτύπα το, το πονηρό». ‘Όλοι σε αυτό το νησί, έχουν ένα παρατσούκλι. Έτυχε και ο Νίκος, ήταν το ''Πονηρό''. Όχι ο πονηρός, αλλά  ''το Πονηρό''.

Η ιστορία του Νίκου είναι τεράστια. Έζησε στο νησί για 42 χρόνια… Έχω ακούσει τόσες ιστορίες από αυτόν τον άνθρωπο που δεν χωράνε σε ένα ντοκιμαντέρ 11 λεπτών: μας έλεγε πως κάποτε είχε χιονίσει στην Χρυσή και είχε αποκλειστεί εκεί, όταν είδε να φυτρώνουν άγρια λουλούδια λόγω του χιονιού. Μας έλεγε πως το ''Γαϊδουρονήσι'’ πήρε το όνομα του επειδή είχε πάρα πολλά καρπούζια και τα μετέφεραν με γαϊδούρια στα καράβια.

 

Τα πρώτα χρόνια ο Νίκος ήταν μοναχός στο νησί. Κοιμόταν στη παραλία και είχε για… σκέπασμα την άμμο. Αργότερα γνώρισε την Αντωνία, μια κοπέλα από την Ολλανδία και απέκτησαν μαζί μια κόρη.  Όταν το παιδί μεγάλωσε και τέθηκε το θέμα να πάει στο σχολείο, ο Νίκος δεν θέλησε να αποχωριστεί το νησί.

«Εγώ δεν φεύγω από το νησί, ό,τι νομίζεις κάμε», είπε στην Αντωνία. Αυτή έφυγε, ο Νίκος έμεινε. Το πάθος που ανέπτυξε για το νησί ο Νίκος κρυβόταν πολύ βαθιά μέσα του.  Ο Νίκος ήταν κομμάτι του νησιού.

Ήξερα την ύπαρξη του Νίκου ως χαρακτήρα της Χρυσής, γιατί πήγαινα στο νησί από παιδί αλλά τον γνώρισα όταν φτάσαμε για τα γυρίσματα  το 2014. Ο Νίκος αγαπούσε το νησί, ήταν ο παράδεισος του. Αγαπούσε όμως και τη ρακή. Ο γιατρός του είπε πως: ''εάν πιείς ένα ακόμη ποτηράκι, θα πεθάνεις''. Κινδύνευε από κύρωση του ήπατος. Πράγματι ο Νίκος είχε σταματήσει να πίνει για πάνω από δύο χρόνια, όταν εγώ τον γνώρισα. Και ήταν περήφανος που το είχε κόψει και ένοιωθε πολύ αναζωογονημένος. Σταμάτησε να πίνει αλλά τα προβλήματα με τα Δασαρχεία, το ότι δεν ήξερε άν μια μέρα του παίρνανε την καλύβα, αν θα του την ξανα κάψουνε, το να ζεις μια τέτοια τραγωδία, ήταν έτσι κι αλλιώς μια πολύ δυνατή ιστορία που θέλαμε να αναδείξουμε. 
 

Αυτό που είδαμε μέσα από την ιστορία του Νίκου ήταν  ότι εάν διαλέξεις να φύγεις από αυτήν την κοινωνία, γιατί δεν σου αρέσει ο τρόπος που λειτουργεί, και πας στο πιο έρημο νησί, μόνος σου, έχεις βρει έναν τρόπο να επιβιώνεις, δεν χρωστάς σε κανέναν, δεν ενοχλείς κανέναν, και πάλι δεν θα σε αφήσουνε στην ησυχία σου. Θα βρουν έναν τρόπο να σε κάνουνε να έχεις προβλήματα. Ο Νίκος ποτέ δεν ήθελε να έχει προβλήματα με το Κρατος. Ήθελε την ησυχία του. Και προσπάθησε να την βρει. Άμα έβλεπες το καλυβάκι του ήταν μακρυά από τους κέδρους, σε μια ακρούλα δεν ενοχλούσε κανέναν. Κι όμως πηγαίνανε και του την καίγανε την καλύβα. Πηγαίνανε και του καίγανε το σπίτι του.
 

Το νησί δεν ήταν για το Νίκο απλά ένα νησί αλλά ένας χώρος που έχει μια μαγεία. Γιατί; Όταν δεν έχεις κοινωνία δίπλα σου, φτιάχνεις εσύ την κοινωνία, γιατί δεν χρειάζεσαι ρεύμα, νερό, κινητό και λεφτά. Αυτό το πράγμα σε κάνει να νοιώθεις απεξαρτημένος από τα πάντα και μια απόλυτη ελευθερία. Αυτό ένοιωθε ο Νίκος. Ένοιωθε ότι ήταν βασιλιάς του εαυτού του.
Αυτό φαίνεται πως δεν του το συγxώρεσαν.
Όταν το Δασαρχείο έφτασε στο νησί συνέλαβαν πάρα πολύ κόσμο και ακολούθησε μια μικρή επανάσταση. Είχαν βγει όλοι όσοι ήταν στο νησί με μαύρες σημαίες στο μώλο και προσπαθούσαν να μην αφήσουν το καράβι να  ‘’δέσει’’.

Η σκηνή αυτή κινηματογραφήθηκε και επρόκειτο να συμπεριληφθεί στο ντοκιμαντέρ, όμως δύο μήνες μετά το τέλος των γυρισμάτων, τον Αύγουστο, ο Νίκος  ''έφυγε’’ από την ζωή και το τέλος άλλαξε… 
 

---

Το Little Island είναι ντοκιμαντέρ μικρού μήκους που αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου που απαρνήθηκε την κοινωνία και επέλεξε να ζήσει μόνος του σε ένα έρημο μικρό νησί νότια της Κρήτης, στη νήσο Χρυσή ή αλλιώς Γαιδουρονήσι, για περίπου 40 χρόνια. Η έμπνευση, η ιδέα και η υλοποίηση του ντοκιμαντέρ ανήκει στους Άγγελο Ψωμόπουλο, παραγωγή- σκηνοθεσία  και Άλεξ Βηλαρά, Διεύθυνση Φωτογραφίας/Μοντάζ. 
Η αρχική ιδέα των δημιουργών ήταν να γίνει ένα γενικό ντοκιμαντέρ για την ζωή στο νησί. Για το σκοπό αυτό κινηματογραφήθηκε υλικό πάνω από 4terabyte.
Ωστόσο η επιμονή του Άλεξ Βηλαρά ότι η ιστορία του Νίκου ήταν από μόνη της πολύ δυνατή, είχε ως αποτέλεσμα να ΄΄θυσιαστεί΄΄ όλο το υπόλοιπο υλικό. Μέχρι σήμερα το ντοκιμαντέρ έχει αποσπάσει μεταξύ άλλων τις εξής βραβεύσεις- διακρίσεις: Official Selection Thessaloniki International Documentary Film Festival 2015, Nominated for Best Direction Los Angeles Short Film Festival 2016, Best Film Production SAE Alumni Awards 2015, Official Selection San Fransisco Greek Film Festival 2016 κ.α

Η ταινία είναι αφιερωμένη στο Νίκο, τους φίλους του και την οικογένεια του.