Συχνά στην ζωή μια ιδέα μπορεί να αναποδογυρίσει τον κόσμο μας.
Μπορεί να σου χαρίσει λύπες γιατί μπορεί να πάνε όλα στραβά αλλά και χαρές γιατί μπορεί να πάνε όλα καλά.
Στην δικιά μας περίπτωση υπήρξαν και τα τρία. Η ιδέα ήταν απλή, μια φίλη μου η Χριστίνα η οποία εργάζεται στο Λουξεμβούργο και ήταν εδώ με καλοκαιρινή άδεια μου πρότεινε να ταξιδέψουμε με το αυτοκίνητο μέσω Βαλκανίων μέχρι εκεί. Έτσι κλείσθηκε η ημερομηνία αναχώρησης για τις 8 Σεπτεμβρίου. Το χρονοδιάγραμμα έλεγε πως στις 3-4 το απόγευμα της επόμενης μέρας θα είμασταν στη Ζυρίχη, αλλά υπολογίζαμε χωρίς τις καθυστερήσεις.
Στις 8 το απόγευμα,φτάσαμε στα σύνορα της Σερβίας. Όταν άρχισε να νυχτώνει, 200χλμ πρίν το Βελιγράδι, σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο για καύσιμα. Κατέβηκε η Χριστίνα για έναν καφέ ενω εγώ στην θέση του οδηγού.Απ’ το πουθενά εμφανίστηκαν 2 τύποι και άρχισαν να καθαρίσουν το παμπρίζ με σαπουνάδα.
Μου είπαν καλημέρα στα ελληνικά και άπλωσαν το χέρι για φιλοδώρημα. Έδωσα ένα 5ευρω και ήθελαν άλλα 5!
Για να με πείσουν μου έδειξαν ένα σφυρί και είπαν: ”Σπάσω τζάμια”!’ Έδωσα άλλα 5 ευρώ και έφυγαν. Στις 6 το πρωί ξάγρυπνοι μπήκαμε στην Κροατία. Συναντήσαμε ομίχλη και ψύχρα, τοπία για φωτογραφία και περίπατο. Όμορφη χώρα.
Σλοβενία.
Ακόμα πιο όμορφη θαρρώ χώρα. Την ερωτεύθηκα. Συμφωνήσαμε να κάνουμε μια παράκαμψη και να επισκεφθούμε ένα χωριό το Novo Mesto για βόλτα και καφέ και μετά να συνεχίσουμε για Αυστρία και Γερμανία. Στο πανέμορφο αυτό χωριό, κάναμε την βόλτα μας και απολαύσαμε τα τοπία και τις τοπικές μπύρες.
Στο πέρασμα στην Αυστρία για Γερμανία έπρεπε να περάσουμε μέσω των Άλπεων.
Στα πρώτα τούνελ μας καθυστέρησαν άλλες 2 ώρες. Άρχισα πάλι να νευριάζω για την καθυστέρηση. Παρόλα αυτά το τοπίο αργότερα με αποζημίωσε και ας είχε αρχίσει η νύχτα. Αργά πια γύρω στις 9 και αφού περάσαμε σε Γερμανικό έδαφος κάπου μπροστά μας έγινε ένα ατύχημα και οι φωτεινές σημάνσεις έγραφαν Unfall. Όλα τα οχήματα έκαναν δεξιά και αριστερά αφήνοντας τα οχήματα της πυροσβεστικής και τα διασωστικά να περάσουν ελεύθερα.
Τα ξημερώματα στις 4 φτάσαμε στη Ζυρίχη αφού περάσαμε το Μόναχο και την Κωστάντζα.Στη Ζυρίχη με περίμενε ο φίλος μου ο Τάσος. Στις 9 το πρωϊ,του διηγήθηκα τις ταλαιπώριες μας και σχεδιάσαμε τις δράσεις της ημέρας μιας και την επόμενη έπρεπε να πάρω το τραίνο για τον τελικό προορισμό μου το Λουξεμβούργο.
Πανέμορφη πόλη η Ζυρίχη.
Με τραμ, με τρένα, με λεωφορεία, με καθαριότητα και παντού χαμογελαστούς ανθρώπους. Να φωτογραφίζω χωρίς να στραβώνουν τα μούτρα οι περαστικοί.
Το επόμενο πρωϊ ετοιμάσα τον σάκο μου και με συνόδευσαν τα κορίτσια στον σταθμό.
Αποχαιρετιστήκαμε με τα γνωστά και καθιερωμένα. Αφού έφτασα στο Λουξεμβούργο βράδυ,το επόμενο πρωϊ πριν φυγω για το αεροδρόμιο έκανα μια βόλτα στο πάρκο για τα παιδιά του χωριού… Έπειτα, πήρα την πτήση για Σαλονίκη και το ταξίδι μου τελείωσε χωρίς νέες φωτογραφίες.
Δεν μου αρέσει να τραβώ φωτογραφίες στα τελειώματα, γιατί θέλω να θυμάμαι τις καλές στιγμές.
